มจร. ๔. ปาตาลสูตร : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๘

๔. ปาตาลสูตร ว่าด้วยบาดาล [๒๕๒] “ภิกษุทั้งหลาย ปุถุชนผู้ไม่ได้สดับกล่าวคำใดว่า ‘ในมหาสมุทรมี บาดาล^๑-’ ปุถุชนผู้ไม่ได้สดับกล่าวคำนั้นซึ่งไม่มีไม่ปรากฏว่า ‘ในมหาสมุทรมีบาดาล’ คำว่า บาดาล นี้เป็นชื่อของทุกขเวทนาที่เป็นไปในสรีระ ปุถุชนผู้ไม่ได้สดับถูกทุกขเวทนาที่เป็นไปในสรีระถูกต้องแล้ว ย่อมเศร้าโศก ลำบาก ร่ำไร ทุบอกคร่ำครวญ ถึงความลุ่มหลง ปุถุชนผู้ไม่ได้สดับนี้เรากล่าวว่า ‘ปรากฏในบาดาลไม่ได้และถึงการหยั่งลง ไม่ได้’ ส่วนอริยสาวกผู้ได้สดับถูกทุกขเวทนาที่เป็นไปในสรีระถูกต้องแล้ว ย่อมไม่ เศร้าโศก ไม่ลำบาก ไม่ร่ำไร ไม่ทุบอกคร่ำครวญ ไม่ถึงความลุ่มหลง ภิกษุทั้งหลาย อริยสาวกผู้ได้สดับนี้เรากล่าวว่า ‘ปรากฏในบาดาลได้และถึง การหยั่งลงได้’ @เชิงอรรถ : @^๑ บาดาล ในที่นี้หมายถึงสถานที่ที่ไม่ควรตกไป เพราะไม่มีที่อาศัย (สํ.สฬา.อ. ๓/๒๕๒/๑๓๖) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๑๘ หน้า : ๒๗๒}

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค [๒. เวทนาสังยุต]

๑. สคาถวรรค ๕. ทัฏฐัพพสูตร

ภิกษุใดถูกทุกขเวทนาที่เป็นไปในสรีระ อันนำชีวิตไปซึ่งเกิดขึ้นถูกต้องแล้ว อดกลั้นไม่ได้ ย่อมหวั่นไหว มีกำลังทราม^๑- เรี่ยวแรงน้อย^๒- ย่อมร้องไห้คร่ำครวญ ภิกษุนั้นปรากฏในบาดาลไม่ได้ ทั้งถึงการหยั่งลงไม่ได้ด้วย ส่วนภิกษุใดถูกทุกขเวทนาที่เป็นไปในสรีระ อันนำชีวิตไปซึ่งเกิดขึ้นถูกต้องแล้ว อดกลั้นได้ ย่อมไม่หวั่นไหว ภิกษุนั้นแลปรากฏในบาดาลได้ ทั้งถึงการหยั่งลงได้ด้วย” ปาตาลสูตรที่ ๔ จบ