มจร. ๑. ราชทัตตเถรคาถา : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา [๕. ปัญจกนิบาต]

๑. ราชทัตตเถรคาถา

๕. ปัญจกนิบาต ๑. ราชทัตตเถรคาถา ภาษิตของพระราชทัตตเถระ (พระราชทัตตเถระได้กล่าว ๕ คาถาไว้ดังนี้ว่า) [๓๑๕] ภิกษุไปป่าช้าผีดิบ^๑- แล้ว ได้เห็นซากศพหญิงที่ถูกทอดทิ้งไว้ในป่าช้า ทั้งถูกหมู่หนอนบ่อนกัดกินอยู่ [๓๑๖] ธรรมดาคนผู้รักสวยรักงามบางพวก พบเห็นซากศพอันเลวแล้วพากันเกลียดชัง (แต่)กามราคะปรากฏแก่เรา เรานั้นเป็นเหมือนคนตาบอด เพราะไม่เห็นของไม่สะอาด ที่ไหลออกจากทวารทั้ง ๙ ในซากศพนั้น [๓๑๗] ชั่วระยะเวลาที่ข้าวสุก เราหลีกออกจากสถานที่นั้น มีสติสัมปชัญญะ ได้เข้าไปยังสถานที่สมควรแห่งหนึ่ง [๓๑๘] จากนั้น โยนิโสมนสิการจึงเกิดขึ้นแก่เรา โทษก็ปรากฏ ความเบื่อหน่ายก็เกิดขึ้นพร้อมกัน [๓๑๙] ต่อแต่นั้น จิตของเราก็หลุดพ้น ท่านจงมองเห็นธรรมว่าเป็นธรรมดีงาม เราบรรลุวิชชา ๓ ได้ทำตามคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว @เชิงอรรถ : @^๑ ภิกฺขุ อสุภกมฺมฏฺฐานตฺถํ อุปคนฺตฺวา ภิกษุไปป่าช้าผีดิบเพื่อเจริญอสุภกรรมฐาน (ขุ.เถร.อ. ๒/๓๑๕/๔๑) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๓๙๒}