มจร. ๑. คันธารชาดก : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก [๗. สัตตกนิบาต]

๒. คันธารวรรค ๑. คันธารชาดก (๔๐๖)

๒. คันธารวรรค หมวดว่าด้วยคันธารดาบส ๑. คันธารชาดก (๔๐๖) ว่าด้วยคันธารดาบสโพธิสัตว์ (พระโพธิสัตว์ต่อว่าวิเทหดาบสว่า) [๗๖] ท่านละทิ้งหมู่บ้านจำนวนถึง ๑๖,๐๐๐ หมู่บ้าน และเรือนคลังที่บริบูรณ์ด้วยทรัพย์สมบัติ บัดนี้ ยังทำการสะสมอยู่อีก (วิเทหดาบสแย้งว่า) [๗๗] ท่านละแคว้นคันธาระซึ่งมีทรัพย์และน้ำดื่มสมบูรณ์ เลิกจากการสั่งสอน ทำไม เดี๋ยวนี้จึงยังสั่งสอนอยู่ในที่นี้อีกเล่า (พระโพธิสัตว์กล่าวว่า) [๗๘] ท่านเวเทหดาบส ข้าพเจ้ากล่าวธรรม^๑- ข้าพเจ้าไม่พอใจอธรรมเลย บาปย่อมไม่แปดเปื้อนข้าพเจ้าผู้กล่าวธรรม (วิเทหดาบสกล่าวว่า) [๗๙] แม้หากวาจาจะมีประโยชน์มาก แต่ผู้อื่นได้รับความขัดเคืองใจ เพราะเหตุอย่างใดอย่างหนึ่ง วาจานั้นบัณฑิตก็ไม่ควรจะกล่าว @เชิงอรรถ : @^๑ กล่าวธรรม ในที่นี้หมายถึงกล่าวความเป็นจริง (ขุ.ชา.อ. ๕/๗๘/๑๘๗) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๗ หน้า : ๒๖๙}

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก [๗. สัตตกนิบาต]

๒. คันธารวรรค ๒. มหากปิชาดก (๔๐๗)

(พระโพธิสัตว์กล่าวว่า) [๘๐] บุคคลเมื่อถูกตักเตือนจะโกรธหรือไม่โกรธก็ตาม หรือจะโปรยความโกรธเช่นกับโปรยแกลบทิ้งก็ตาม แต่บาปก็ไม่แปดเปื้อนข้าพเจ้าผู้กล่าวธรรม (พระผู้มีพระภาคตรัสว่า) [๘๑] หากชนจำนวนมากไม่มีความรู้เป็นของตน หรือไม่ได้ศึกษาวินัยอย่างดี ก็จะพึงเที่ยวไปเหมือนกระบือบอดเที่ยวไปในป่า [๘๒] ก็แหละเพราะบุคคลบางพวกในโลกนี้ ได้ศึกษาดีแล้วในสำนักของอาจารย์ ฉะนั้น จึงเป็นผู้มีวินัยได้รับการแนะนำแล้ว มีจิตตั้งมั่นดีแล้วเที่ยวไป คันธารชาดกที่ ๑ จบ