มจร. ๒. อุปัฏฐานสูตร : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๕

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค [๙. วนสังยุต]

๒. อุปัฏฐานสูตร

๒. อุปัฏฐานสูตร ว่าด้วยเทวดาเตือนภิกษุผู้เข้าพักผ่อนในที่พักกลางวัน [๒๒๒] สมัยหนึ่ง ภิกษุรูปหนึ่งอยู่ ณ ราวป่าแห่งหนึ่ง แคว้นโกศล สมัยนั้น ภิกษุนั้นนอนหลับในที่พักกลางวัน ครั้งนั้น เทวดาผู้สิงสถิตอยู่ในราวป่านั้น มีความอนุเคราะห์หวังดีต่อภิกษุ นั้นประสงค์จะให้เธอสลดใจ จึงเข้าไปหาภิกษุนั้นถึงที่อยู่แล้วได้กล่าวกับภิกษุนั้นด้วย คาถาว่า ท่านจงลุกขึ้นเถิดภิกษุ จะนอนทำไม มีประโยชน์อะไรด้วยความหลับ ท่านเร่าร้อนเพราะกิเลส ถูกลูกศรเสียบแทงดิ้นรนอยู่ มัวหลับอยู่ทำไม ท่านออกบวชด้วยศรัทธาใด จงเพิ่มพูนศรัทธานั้นเถิด อย่าตกไปสู่อำนาจแห่งความหลับเลย ภิกษุนั้นกล่าวคาถาเหล่านี้ว่า คนเขลาหมกมุ่นอยู่ในกามารมณ์เหล่าใด กามารมณ์เหล่านั้นไม่เที่ยง ไม่ยั่งยืน ความหลับจะพึงแผดเผาบรรพชิตผู้พ้นแล้ว ผู้ไม่เกี่ยวข้องในกามารมณ์ซึ่งจะยังสัตว์ให้ติดอยู่ ได้อย่างไร เพราะกำจัดฉันทราคะได้ และเพราะก้าวล่วงอวิชชาได้ ญาณนั้นจึงบริสุทธิ์อย่างยิ่ง ความหลับจะแผดเผาบรรพชิต ได้อย่างไร {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๑๕ หน้า : ๓๒๔}

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค [๙. วนสังยุต]

๓. กัสสปโคตตสูตร

ความหลับจะพึงแผดเผาบรรพชิตผู้ไม่มีความเศร้าโศก ไม่มีความคับแค้นใจ เพราะทำลายอวิชชาได้ด้วยวิชชา และเพราะสิ้นอาสวะแล้ว ได้อย่างไร ความหลับจะพึงแผดเผาบรรพชิต ผู้ปรารภความเพียร อุทิศกายและใจอยู่ มีความเพียรมั่นคงเป็นนิตย์ ผู้หวังนิพพานอยู่ ได้อย่างไร อุปัฏฐานสูตรที่ ๒ จบ