มจร. ๖. การันทิยชาดก : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก [๕. ปัญจกนิบาต]

๑. มณิกุณฑลวรรค ๖. การันทิยชาดก (๓๕๖)

๖. การันทิยชาดก (๓๕๖) ว่าด้วยการันทิยพราหมณ์ (อาจารย์เจรจากับการันทิยโพธิสัตว์ว่า) [๓๔] เจ้าคนเดียวรีบเกินไป ยกหินก้อนใหญ่ทิ้งลงไปที่ซอกเขาในป่า นี่เจ้าการันทิยะ จะมีประโยชน์อะไรแก่เจ้า ด้วยการทิ้งก้อนหินลงที่ซอกเขานี้ (การันทิยโพธิสัตว์ฟังคำของท่านแล้ว ประสงค์จะปลุกอาจารย์ให้รู้สึก จึงกล่าวว่า) [๓๕] กระผมเกลี่ยก้อนดินและก้อนหินลงไป จะกระทำแผ่นดินใหญ่นี้ซึ่งมีสาครเป็นขอบเขต ให้เรียบเสมอดังฝ่ามือ เพราะฉะนั้น กระผมจึงทิ้งก้อนหินลงไปที่ซอกเขา (พราหมณ์ได้ฟังดังนั้น จึงกล่าวว่า) [๓๖] มนุษย์คนเดียวไม่สามารถทำแผ่นดินนี้ให้สม่ำเสมอดังฝ่ามือได้ นี่เจ้าการันทิยะ เราสำคัญว่า เจ้าเมื่อปรารถนาจะทำซอกเขานี้ให้เต็ม จะต้องละชีวโลกไปเสียก่อน (การันทิยโพธิสัตว์ได้ฟังดังนั้น จึงกล่าวว่า) [๓๗] ถ้ามนุษย์คนเดียวไม่สามารถจะทำแผ่นดินใหญ่ให้เสมอได้ ท่านพราหมณ์ ท่านก็เหมือนกัน จักนำมนุษย์เหล่านี้ ซึ่งมีความเห็นต่างๆ กันมาสู่อำนาจของตนไม่ได้ (อาจารย์ได้ฟังดังนั้นรู้ว่าตัวพลาดไปแล้ว จึงกล่าวว่า) [๓๘] เจ้าการันทิยะ เจ้าได้บอกข้อความที่เป็นจริงแก่เราโดยย่อ ข้อนี้เป็นเช่นนั้น แผ่นดินนี้มนุษย์ไม่สามารถจะทำให้เสมอได้ฉันใด มนุษย์ทั้งหลายก็ฉันนั้น การันทิยชาดกที่ ๖ จบ {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๗ หน้า : ๒๐๕}