มจร. ๕. มัยหกสกุณชาดก : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗

๕. มัยหกสกุณชาดก (๓๙๐) ว่าด้วยนกมัยหกะ (ฤๅษีโพธิสัตว์แสดงธรรมแก่น้องชายว่า) [๑๐๒] นกมัยหกะ^๑- บินไปตามเนินเขาและซอกเขา จับที่ต้นเลียบซึ่งมีผลสุกแล้วร่ำร้องว่า ของกู ของกู [๑๐๓] เมื่อมันบ่นเพ้ออยู่อย่างนี้ ฝูงนกที่บินรวมกันมา ก็พากันจิกกินผลเลียบแล้วก็บินจากไป มันก็ยังคงบ่นเพ้ออยู่นั่นเอง ฉันใด [๑๐๔] คนบางคนในโลกนี้ก็ฉันนั้นเหมือนกัน เก็บหอมรอมริบทรัพย์ไว้เป็นจำนวนมาก ตนเองก็ไม่ได้ใช้สอย บางส่วนก็ไม่ได้แบ่งให้หมู่ญาติเลย [๑๐๕] เขามิได้ใช้สอยหรือบริโภคสมบัติอื่นๆ ที่ตนมีอยู่แม้สักคราวเดียว ไม่ว่าจะเป็นเครื่องนุ่งห่ม อาหาร มาลัย หรือเครื่องลูบไล้ก็ตาม อนึ่ง พวกญาติๆ เขาก็ไม่สงเคราะห์ [๑๐๖] เมื่อเขาบ่นเพ้อว่า ของกู ของกู อยู่อย่างนี้ หวงแหนอยู่ พระราชาบ้าง พวกโจรบ้าง พวกทายาทไม่เป็นที่รักบ้าง ก็ฉกฉวยเอาทรัพย์ไป คนผู้นั้นก็ยังคงบ่นเพ้ออยู่นั่นแหละ @เชิงอรรถ : @^๑ นกมัยหกะ หมายถึงนกเขา เพราะชอบร้อง(ขัน)ว่า ของกู ของกู อยู่ตลอดเวลา (ขุ.ชา.อ. ๕/๑๐๒/๙๘) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๗ หน้า : ๒๔๗}

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก [๖. ฉักกนิบาต]

๒. ขรปุตตวรรค ๖. ปัพพชิตวิเหฐกชาดก (๓๙๑)

[๑๐๗] ส่วนนักปราชญ์ได้โภคะทั้งหลายแล้วย่อมสงเคราะห์พวกญาติ เพราะการสงเคราะห์นั้นเขาย่อมได้รับเกียรติยศชื่อเสียง เขาจากโลกนี้ไปแล้วก็บันเทิงในสวรรค์ มัยหกสกุณชาดกที่ ๕ จบ