พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖  พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๘ [ฉบับมหาจุฬาฯ]
ขุททกนิกาย วิมาน-เปตวัตถุ เถร-เถรีคาถา

                                                                 พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา [๑๗. ติงสนิบาต]
                                                                 ๒. สารีปุตตเถรคาถา
             [๑๐๐๗] ภิกษุผู้สงบระงับ ไม่มีความคับแค้น
                         มีใจผ่องใสไม่ขุ่นมัว มีศีลอันงาม
                         เป็นปราชญ์ พึงทำที่สุดทุกข์ได้
             (พระสารีบุตรเถระปรารภพวกภิกษุวัชชีบุตรที่เชื่อพระเทวทัตต์ จึงได้กล่าว
ภาษิตทั้งหลายไว้ว่า)
             [๑๐๐๘] บุคคลไม่พึงไว้ใจในปุถุชนบางพวก
                         ทั้งที่เป็นคฤหัสถ์และบรรพชิต
                         แม้เบื้องต้นเขาจะเป็นคนดี ภายหลังจะเป็นคนไม่ดี
                         หรือเบื้องต้นเป็นคนไม่ดี ภายหลังจะกลับเป็นคนดีก็ตาม
             [๑๐๐๙] นิวรณธรรม ๕ เหล่านี้ คือ
                         (๑) กามฉันทะ (๒) พยาบาท (๓) ถีนมิทธะ
                         (๔) อุทธัจจกุกกุจจะ (๕) วิจิกิจฉา
                         เป็นธรรมเครื่องเศร้าหมองใจของภิกษุ
             [๑๐๑๐] สมาธิของภิกษุใดผู้มีปกติอยู่ด้วยความไม่ประมาท
                         ย่อมไม่หวั่นไหวด้วยเหตุ ๒ ประการ คือ
                         (๑) ด้วยมีผู้สักการะ (๒) ด้วยไม่มีผู้สักการะ
             [๑๐๑๑] ภิกษุผู้เข้าฌาน มีความเพียรต่อเนื่อง
                         พิจารณาเห็นด้วยปัญญาที่สุขุม
                         ยินดีในธรรมเป็นที่สิ้นไปแห่งอุปาทาน๑- นั้น
                         นักปราชญ์ทั้งหลายเรียกว่า สัตบุรุษ
             [๑๐๑๒] มหาสมุทร ๑ แผ่นดิน ๑ ภูเขา ๑ ลม ๑
                         ไม่ควรที่จะเปรียบเทียบกับความหลุดพ้นอย่างประเสริฐ
                         ของพระศาสดา
@เชิงอรรถ :
@๑ ความยึดมั่นถือมั่น (ขุ.เถร.อ. ๒/๑๐๑๑/๔๓๗)
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๕๐๕}

                                                                 พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา [๑๗. ติงสนิบาต]
                                                                 ๓. อานนทเถรคาถา
             [๑๐๑๓] พระเถระผู้ประพฤติตามพระธรรมจักร
                         ที่พระศาสดาทรงให้เป็นไป มีปัญญามาก มีจิตตั้งมั่น
                         เป็นผู้เสมอด้วยแผ่นดิน น้ำ และไฟ ไม่ยินดี ย่อมไม่ยินร้าย
             [๑๐๑๔] ภิกษุถึงที่สุดสาวกปัญญาบารมี มีความรู้มาก เป็นมหามุนี
                         ไม่โง่เขลา ไม่ใช่เหมือนผู้โง่เขลา เป็นผู้เย็นอยู่เป็นนิตย์
             [๑๐๑๕] เราปรนนิบัติพระศาสดา ได้ทำตามคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว
                         ปลงภาระที่หนักได้ ถอนตัณหาที่นำไปสู่ภพได้ขาดแล้ว
             [๑๐๑๖] ท่านทั้งหลายจงยังประโยชน์ตนและประโยชน์ผู้อื่น
                         ให้ถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทเถิด นี้เป็นคำพร่ำสอนของเรา
                         เราหลุดพ้นจากกิเลสและภพได้ทั้งหมดแล้ว จะปรินิพพานละ

             เนื้อความพระไตรปิฎกฉบับมหาจุฬาฯ เล่มที่ ๒๖ หน้าที่ ๕๐๕-๕๐๖.
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/m_read.php?B=26&A=14056&w=
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/m_siri.php?B=26&siri=396
             ฟังเนื้อความพระไตรปิฎก : [คลิกเพื่อฟัง]
             อ่านเทียบพระไตรปิฎกฉบับหลวง :-
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=26&A=8049&Z=8133&pagebreak=0
             ศึกษาอรรถกถานี้ได้ที่ :-
http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=26&i=396
             ศึกษาพระไตรปิฏกฉบับภาษาบาลี อักษรไทย :-
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/pali_item_s.php?book=26&item=396&items=1
             ศึกษาพระไตรปิฏกฉบับภาษาบาลี อักษรโรมัน :-
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/roman_item_s.php?book=26&item=396&items=1
             สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖
http://84000.org/tipitaka/read/?index_mcu26