มจร. ๗. อุปจาลาสูตร : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๕

๗. อุปจาลาสูตร ว่าด้วยอุปจาลาภิกษุณี [๑๖๘] เรื่องเกิดขึ้นที่กรุงสาวัตถี ครั้นเวลาเช้า อุปจาลาภิกษุณีครองอันตรวาสก ฯลฯ จึงนั่งพักกลางวันที่โคน ต้นไม้แห่งหนึ่ง ลำดับนั้น มารผู้มีบาป ฯลฯ ได้ถามอุปจาลาภิกษุณีดังนี้ว่า “ภิกษุณี ทำไมท่านจึงอยากจะเกิด” อุปจาลาภิกษุณีตอบว่า “ท่านผู้มีอายุ เราไม่อยากเกิดในที่ไหนๆ” มารผู้มีบาป กล่าวด้วยคาถาว่า ท่านจงตั้งจิตไว้ในพวกเทพชั้นดาวดึงส์ ชั้นยามา ชั้นดุสิต ชั้นนิมมานรดี และชั้นปรนิมมิตวสวัตดีเถิด ท่านจักได้เสวยความยินดี อุปจาลาภิกษุณี กล่าวด้วยคาถาว่า พวกเทพชั้นดาวดึงส์ ชั้นยามา ชั้นดุสิต ชั้นนิมมานรดี และชั้นปรนิมมิตวสวัตดี ยังผูกพันด้วยเครื่องผูกคือกาม จำต้องกลับมาสู่อำนาจมารอีก โลกทั้งหมดเร่าร้อน โลกทั้งหมดคุกรุ่น โลกทั้งหมดลุกโพลง โลกทั้งหมดสั่นสะเทือน {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๑๕ หน้า : ๒๒๔}

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค [๕. ภิกขุนีสังยุต]

๘. สีสุปจาลาสูตร

ใจของเรายินดีแน่วแน่ในนิพพาน ซึ่งไม่สั่นสะเทือน ไม่หวั่นไหว ที่ปุถุชนเสพไม่ได้ มิใช่คติของมาร ลำดับนั้น มารผู้มีบาปเป็นทุกข์เสียใจว่า “อุปจาลาภิกษุณีรู้จักเรา” จึงหายตัว ไป ณ ที่นั้นเอง อุปจาลาสูตรที่ ๗ จบ