มจร. ๑๑. ปฐมอเสขสูตร : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๔

พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ทสกนิบาต [๓. ตติยปัณณาสก์]

๑. สมณสัญญาวรรค ๑๑. ปฐมอเสขสูตร

๑๑. ปฐมอเสขสูตร ว่าด้วยพระอเสขะ สูตรที่ ๑ [๑๑๑] ครั้งนั้น ภิกษุรูปหนึ่งเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวาย อภิวาทแล้วนั่ง ณ ที่สมควร ได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคดังนี้ว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ที่เรียกว่า ‘อเสขะ อเสขะ’ นี้ ภิกษุเป็นพระอเสขะด้วย เหตุเพียงเท่าไรหนอ พระพุทธเจ้าข้า” พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า “ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ๑. เป็นผู้ประกอบด้วยสัมมาทิฏฐิที่เป็นอเสขะ ๒. เป็นผู้ประกอบด้วยสัมมาสังกัปปะที่เป็นอเสขะ ๓. เป็นผู้ประกอบด้วยสัมมาวาจาที่เป็นอเสขะ ๔. เป็นผู้ประกอบด้วยสัมมากัมมันตะที่เป็นอเสขะ ๕. เป็นผู้ประกอบด้วยสัมมาอาชีวะที่เป็นอเสขะ ๖. เป็นผู้ประกอบด้วยสัมมาวายามะที่เป็นอเสขะ ๗. เป็นผู้ประกอบด้วยสัมมาสติที่เป็นอเสขะ ๘. เป็นผู้ประกอบด้วยสัมมาสมาธิที่เป็นอเสขะ ๙. เป็นผู้ประกอบด้วยสัมมาญาณะ^๑- ที่เป็นอเสขะ ๑๐. เป็นผู้ประกอบด้วยสัมมาวิมุตติที่เป็นอเสขะ ภิกษุ ภิกษุเป็นพระอเสขะ อย่างนี้แล” ปฐมอเสขสูตรที่ ๑๑ จบ @เชิงอรรถ : @^๑ สัมมาญาณะ ในสูตรนี้หมายถึงสัมมาทิฏฐินั่นเอง ท่านตรัสไว้เพื่อให้องค์ธรรมครบบริบูรณ์ และธรรม @ทั้งหมดนี้ เป็นธรรมชั้นอรหัตตผล (องฺ.ทสก.อ. ๓/๑๑๑/๓๗๓) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๔ หน้า : ๒๕๖}