มจร. ๕. ฆฏชาดก : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก [๕. ปัญจกนิบาต]

๑. มณิกุณฑลวรรค ๕. ฆฏชาดก (๓๕๕)

๕. ฆฏชาดก (๓๕๕) ว่าด้วยพระเจ้าฆฏะ (พระเจ้าธังกะตรัสถามพระราชาโพธิสัตว์ว่า) [๒๙] ชนเหล่าอื่นเศร้าโศก ร้องไห้ มีน้ำตานองหน้า ส่วนพระองค์มีพระพักตร์ผ่องใส พระเจ้าฆฏะ เพราะเหตุไร พระองค์จึงไม่เศร้าโศก (พระโพธิสัตว์กราบทูลถึงเหตุที่ไม่เศร้าโศกแก่พระเจ้าธังกะว่า) [๓๐] ความโศกนำสิ่งที่ล่วงไปแล้วคืนมาไม่ได้ นำความสุขที่ยังไม่มาถึงมาให้ไม่ได้ พระเจ้าธังกะ เพราะเหตุนั้น หม่อมฉันจึงไม่เศร้าโศก เพราะความเป็นสหายในความเศร้าโศกไม่มี [๓๑] ผู้เศร้าโศกย่อมมีร่างกายผอมเหลืองและเบื่ออาหาร เมื่อเขาถูกลูกศรคือความเศร้าโศกเสียบแทงจนซูบซีด พวกศัตรูก็พากันดีใจ [๓๒] เราจะอยู่บ้านหรืออยู่ป่า อยู่ที่ลุ่มหรืออยู่ที่ดอนก็ตาม ความพินาศจะไม่มาถึงเราเลย เพราะเราได้พบทางแล้วอย่างนี้ [๓๓] ตนเองผู้เดียวเท่านั้นก็ไม่สามารถจะนำ รสอันน่าใคร่ทั้งปวง^๑- มาถวายแก่พระราชาพระองค์ใดได้ แม้แผ่นดินทั้งปวงก็จักนำความสุขมาถวาย แด่พระราชาพระองค์นั้นไม่ได้ ฆฏชาดกที่ ๕ จบ @เชิงอรรถ : @^๑ รสอันน่าใคร่ทั้งปวง ในที่นี้หมายถึงสุขในฌาน (ขุ.ชา.อ. ๔/๓๓/๔๔๐) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๗ หน้า : ๒๐๔}