มจร. ๒. ตัมพปุปผิยเถราปทาน : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๓๒

๒. ตัมพปุปผิยเถราปทาน ประวัติในอดีตชาติของพระตัมพปุปผิยเถระ (พระตัมพปุปผิยเถระ เมื่อจะประกาศประวัติในอดีตชาติของตน จึงกล่าวว่า) [๗] ข้าพเจ้าเป็นผู้ขวนขวายในการงานของบุคคลอื่น ได้ทำความผิดไว้แล้ว ประสบภัยเวร จึงวิ่งหนีไปตามราวป่า [๘] ข้าพเจ้าได้เห็นต้นไม้มีดอกเป็นพวง บานสะพรั่งที่ธรรมชาติสร้างไว้ จึงถือดอกแดงๆ ไปเกลี่ยลงที่ต้นโพธิ์ [๙] ข้าพเจ้าได้กวาดต้นแคฝอย ซึ่งเป็นต้นไม้เป็นที่ตรัสรู้ที่ประเสริฐนั้นแล้ว เข้าไปนั่งขัดสมาธิที่โคนต้นโพธิ์ [๑๐] ชนทั้งหลายแสวงหาทางไปอยู่ ได้มายังสำนักของข้าพเจ้า และข้าพเจ้าเห็นชนเหล่านั้น ณ ที่นั้นแล้ว ระลึกถึงต้นโพธิ์ที่ประเสริฐ [๑๑] ข้าพเจ้ามีจิตผ่องใส ไหว้ต้นโพธิ์แล้ว ตกลงไปในเหวที่น่ากลัว ลึกหลายชั่วลำตาล [๑๒] ในกัปที่ ๙๑ นับจากกัปนี้ไป ข้าพเจ้าได้ใช้ดอกไม้บูชาไว้ {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๓๒ หน้า : ๓๑๘}

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน [๑๖. พันธุชีวกวรรค]

๓. วีถิสัมมัชชกเถราปทาน

จึงไม่รู้จักทุคติเลย นี้เป็นผลแห่งการบูชาต้นโพธิ์ [๑๓] ในกัปที่ ๓ นับจากกัปนี้ไป ข้าพเจ้าได้เป็นพระเจ้าจักรพรรดิพระนามว่าสุสัญญตะ สมบูรณ์ด้วยรัตนะ ๗ ประการ มีพลานุภาพมาก [๑๔] คุณวิเศษเหล่านี้ คือ ปฏิสัมภิทา ๔ วิโมกข์ ๘ และอภิญญา ๖ ข้าพเจ้าได้ทำให้แจ้งแล้ว คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ข้าพเจ้าก็ได้ทำสำเร็จแล้ว ดังนี้แล ได้ทราบว่า ท่านพระตัมพปุปผิยเถระได้ภาษิตคาถาเหล่านี้ ด้วยประการฉะนี้ ตัมพปุปผิยเถราปทานที่ ๒ จบ