มจร. ๑. ติมิรปุปผิยเถราปทาน : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๓๒

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน [๙. ติมิรปุปผิยวรรค]

๑. ติมิรปุปผิยเถราปทาน

๙. ติมิรปุปผิยวรรค หมวดว่าด้วยพระติมิรปุปผิยะเป็นต้น ๑. ติมิรปุปผิยเถราปทาน ประวัติในอดีตชาติของพระติมิรปุปผิยเถระ (พระติมิรปุปผิยเถระ เมื่อจะประกาศประวัติในอดีตชาติของตน จึงกล่าวว่า) [๑] ข้าพเจ้าเที่ยวไปตามกระแสน้ำ ใกล้ฝั่งแม่น้ำจันทภาคา ได้เห็นพระสมณะ ผู้ผ่องใสไม่ขุ่นมัว ประทับนั่งอยู่ [๒] ข้าพเจ้าจึงทำจิตให้เลื่อมใสในพระสมณะนั้นแล้ว จึงได้คิดอย่างนี้ในครั้งนั้นว่า พระผู้มีพระภาคนี้ ทรงข้ามเองแล้ว จักช่วยสรรพสัตว์ให้ข้าม(วัฏสงสาร) ทรงฝึกตนเองแล้ว จักทรงฝึกสรรพสัตว์ [๓] ทรงเบาพระทัยเองแล้ว จักทรงช่วยสรรพสัตว์ให้เบาใจ ทรงสงบเองแล้ว จักทรงช่วยสรรพสัตว์ให้สงบ ทรงพ้นเองแล้ว จักทรงช่วยสรรพสัตว์ให้พ้น ทรงสงบเย็นเองแล้ว จักทรงช่วยสรรพสัตว์ให้สงบเย็น [๔] ข้าพเจ้าครั้นคิดอย่างนี้แล้ว ได้ถือดอกดีหมี มาโปรยเหนือพระเศียรของพระพุทธเจ้า ผู้แสวงหาคุณอันยิ่งใหญ่พระนามว่าสิทธัตถะ ในครั้งนั้น [๕] ข้าพเจ้าประคองอัญชลีและทำประทักษิณพระองค์ กราบพระยุคลบาทของพระศาสดาแล้ว จึงหลีกไปยังทิศอื่น [๖] พญาเนื้อได้เบียดเบียนข้าพเจ้า ผู้พอไปแล้วไม่นาน ข้าพเจ้าเดินไปตามริมเหว ได้ตกลงไป(ตาย)ในเหวนั้นนั่นเอง [๗] ในกัปที่ ๙๔ นับจากกัปนี้ไป ข้าพเจ้าได้ใช้ดอกไม้บูชาไว้ จึงไม่รู้จักทุคติเลย นี้เป็นผลแห่งการบูชาพระพุทธเจ้า {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๓๒ หน้า : ๒๒๘}

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อปทาน [๙. ติมิรปุปผิยวรรค]

๒. คตสัญญกเถราปทาน

[๘] ในกัปที่ ๕๖ (นับจากกัปนี้ไป) ได้เป็นพระเจ้าจักรพรรดิ ๗ ชาติ พระนามว่ามหายสะ สมบูรณ์ด้วยรัตนะ ๗ ประการ มีพลานุภาพมาก [๙] คุณวิเศษเหล่านี้ คือ ปฏิสัมภิทา ๔ วิโมกข์ ๘ และอภิญญา ๖ ข้าพเจ้าได้ทำให้แจ้งแล้ว คำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ข้าพเจ้าก็ได้ทำสำเร็จแล้ว ดังนี้แล ได้ทราบว่า ท่านพระติมิรปุปผิยเถระได้ภาษิตคาถาเหล่านี้ ด้วยประการฉะนี้ ติมิรปุปผิยเถราปทานที่ ๑ จบ