มจร. ๕. โสณนันทปัณฑิตจริยา : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๓๓

๕. โสณนันทปัณฑิตจริยา ว่าด้วยจริยาของโสณนันทบัณฑิต [๔๒] อีกเรื่องหนึ่ง ในกาลที่เราเกิดในตระกูลมหาศาล ซึ่งประเสริฐสุด อยู่ในกรุงพรหมวัทธนะ [๔๓] ครั้งนั้น เราเห็นสัตว์โลกเป็นผู้บอดถูกความมืดครอบงำ จิตของเราเบื่อหน่ายจากภพ เหมือนช้างที่ถูกสับด้วยกำลังขอมีความสลดใจ [๔๔] เราเห็นความชั่วต่างๆ จึงคิดอย่างนี้ ในกาลนั้นว่า เมื่อไร เราจึงจะออกไปจากเรือนแล้วเข้าป่าใหญ่ได้ {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๓๓ หน้า : ๗๖๓}

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย จริยาปิฎก [๓. ยุธัญชยวรรค]

๖. มูคปักขจริยา

[๔๕] แม้ครั้งนั้น พวกญาติก็เชื้อเชิญเราด้วยกามโภคะทั้งหลาย เราได้บอกความพอใจแม้แก่เขาเหล่านั้นว่า อย่าเชื้อเชิญเราด้วยสิ่งเหล่านั้นเลย [๔๖] น้องชายของเราเป็นบัณฑิตชื่อว่านันทะ แม้เขาก็คล้อยตามเรา ชอบใจการบรรพชา [๔๗] แม้ครั้งนั้น เราคือโสณบัณฑิต นันทบัณฑิต มารดาและบิดาทั้ง ๒ ของเรา ก็ละทิ้งโภคะทั้งหลายแล้วเข้าป่าใหญ่ ฉะนี้แล โสณนันทบัณฑิตจริยาที่ ๕ จบ