พระไตรปิฏกเล่มที่ ๒๑ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๓ [ฉบับมหาจุฬาฯ]
อังคุตตรนิกาย จตุกกนิบาต
หน้าที่ ๑๑๐-๑๑๒.

                                                                 พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย จตุกกนิบาต [๒. ทุติยปัณณาสก์]
                                                                 ๒. ปัตตกัมมวรรค ๗. อหิราชสูตร
๖. สราคสูตร
ว่าด้วยบุคคลผู้มีราคะ
	[๖๖] ภิกษุทั้งหลาย บุคคล ๔ จำพวกนี้มีปรากฏอยู่ในโลก
	บุคคล ๔ จำพวก๑- ไหนบ้าง คือ
		๑. บุคคลผู้มีราคะ   ๒. บุคคลผู้มีโทสะ
		๓. บุคคลผู้มีโมหะ  ๔. บุคคลผู้มีมานะ
	ภิกษุทั้งหลาย บุคคล ๔ จำพวกนี้แลมีปรากฏอยู่ในโลก
		ชนทั้งหลายผู้กำหนัดมาก
		ในธรรมที่เป็นเหตุแห่งความกำหนัด
		เพลิดเพลินอย่างยิ่งในรูปที่น่ารัก
		เป็นสัตว์ต่ำทราม ถูกโมหะ (ความหลง) หุ้มห่อไว้
		ย่อมทำให้เครื่องผูกพันเจริญขึ้น
		เป็นคนไม่ฉลาด ทำอกุศลกรรมที่เกิดจากราคะบ้าง
		เกิดจากโทสะบ้าง เกิดจากโมหะบ้าง
		ที่มีแต่ความคับแค้น เพิ่มทุกข์อยู่ร่ำไป
		สัตว์ที่ถูกอวิชชา (ความไม่รู้) หุ้มห่อไว้
		เป็นผู้มืดบอด ปราศจากจักษุคือปัญญา
		มีสภาวะเหมือนธรรมทั้งหลายที่มีอยู่
		ย่อมไม่สำคัญว่าเราทั้งหลายก็มีสภาวะเหมือนอย่างนั้น
สราคสูตรที่ ๖ จบ
๗. อหิราชสูตร
ว่าด้วยตระกูลพญางู
	[๖๗] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของ
อนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตกรุงสาวัตถี สมัยนั้น ภิกษุรูปหนึ่งในเขตกรุงสาวัตถีถูกงูกัด
@เชิงอรรถ :
@๑ ดู อภิ.ปุ. (แปล) ๓๖/๑๘๖/๒๑๔
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๑ หน้า : ๑๑๐}

                                                                 พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย จตุกกนิบาต [๒. ทุติยปัณณาสก์]
                                                                 ๒. ปัตตกัมมวรรค ๗. อหิราชสูตร
ถึงแก่มรณภาพ ลำดับนั้น ภิกษุหลายรูปพากันไปเข้าเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ
ถวายอภิวาทแล้วนั่ง ณ ที่สมควร ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคดังนี้ว่า “ข้าแต่
พระองค์ผู้เจริญ ภิกษุรูปหนึ่งในเขตกรุงสาวัตถีถูกงูกัดถึงแก่มรณภาพ”
	พระผู้มีพระภาคตรัสว่า “ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุนั้นคงจะไม่ได้แผ่เมตตาจิตให้
ตระกูลพญางู ๔ ตระกูล เพราะถ้าเธอแผ่เมตตาจิตให้ตระกูลพญางู ๔ ตระกูล
เธอก็จะไม่ถูกงูกัดถึงแก่มรณภาพ
	ตระกูลพญางู ๔ ตระกูล อะไรบ้าง คือ
		๑. ตระกูลพญางูชื่อวิรูปักษ์       ๒. ตระกูลพญางูชื่อเอราปถะ
		๓. ตระกูลพญางูชื่อฉัพยาบุตร   ๔. ตระกูลพญางูชื่อกัณหาโคตมกะ
	ภิกษุนั้นคงจะไม่ได้แผ่เมตตาจิตให้ตระกูลพญางู ๔ ตระกูลนี้ เพราะถ้าเธอแผ่
เมตตาจิตให้ตระกูลพญางู เธอก็จะไม่ถูกงูกัดถึงแก่มรณภาพ
	ภิกษุทั้งหลาย เราอนุญาตให้ภิกษุแผ่เมตตาจิตให้ตระกูลพญางู ๔ ตระกูลนี้
เพื่อคุ้มครองตน เพื่อรักษาตน เพื่อป้องกันตน”
		เราขอมีเมตตาต่อตระกูลพญางูวิรูปักษ์
		เราขอมีเมตตาต่อตระกูลพญางูเอราปถะ
		เราขอมีเมตตาต่อตระกูลพญางูฉัพยาบุตร
		เราขอมีเมตตาต่อตระกูลพญางูกัณหาโคตมกะ
		เราขอมีเมตตาต่อสัตว์ไม่มีเท้า
		เราขอมีเมตตาต่อสัตว์สองเท้า
		เราขอมีเมตตาต่อสัตว์สี่เท้า
		เราขอมีเมตตาต่อสัตว์หลายเท้า
		สัตว์ไม่มีเท้าอย่าได้เบียดเบียนเรา
		สัตว์สองเท้าอย่าได้เบียดเบียนเรา
		สัตว์สี่เท้าอย่าได้เบียดเบียนเรา
		สัตว์หลายเท้าอย่าได้เบียดเบียนเรา
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๑ หน้า : ๑๑๑}

                                                                 พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย จตุกกนิบาต [๒. ทุติยปัณณาสก์]
                                                                 ๒. ปัตตกัมมวรรค ๘. เทวทัตตสูตร
		ขอสรรพสัตว์ที่มีลมหายใจ
		ขอสรรพสัตว์ที่ยังมีชีวิตทั้งมวล
		จงประสพกับความเจริญ
		ความเลวร้ายอย่าได้มาแผ้วพานสัตว์ใดๆ เลย
	พระพุทธเจ้ามีพระคุณหาประมาณมิได้ พระธรรมมีพระคุณหาประมาณมิได้
พระสงฆ์มีพระคุณหาประมาณมิได้ สัตว์เลื้อยคลานทั้งหลาย คือ งู แมงป่อง ตะขาบ
แมงมุม ตุ๊กแก หนูมีคุณพอประมาณ
	เราทำการรักษา ทำการป้องกันไว้แล้ว ขอหมู่สัตว์ผู้มีชีวิตทั้งหลายจงหลีก
ไป เรานั้นขอนอบน้อมพระผู้มีพระภาค ขอนอบน้อมพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้ง ๗
พระองค์๑-
อหิราชสูตรที่ ๗ จบ
๘. เทวทัตตสูตร
ว่าด้วยพระเทวทัต
	[๖๘] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ ภูเขาคิชฌกูฏ เขตกรุง
ราชคฤห์ ณ ที่นั้น เมื่อพระเทวทัตหลีกไปไม่นานนัก พระผู้มีพระภาครับสั่งเรียก
ภิกษุทั้งหลายมาตรัสปรารภพระเทวทัตว่า “ภิกษุทั้งหลาย ลาภสักการะและชื่อเสียง
เกิดขึ้นแก่พระเทวทัตเพื่อฆ่าตน เพื่อความเสื่อม
	ลาภสักการะและชื่อเสียงเกิดขึ้นแก่พระเทวทัตเพื่อฆ่าตน เพื่อความเสื่อม
เหมือนต้นกล้วยเผล็ดผลเพื่อฆ่าตน เพื่อความพินาศ
	ลาภสักการะและชื่อเสียงเกิดขึ้นแก่พระเทวทัตเพื่อฆ่าตน เพื่อความเสื่อม
เหมือนต้นไผ่ตกขุยเพื่อฆ่าตน เพื่อความพินาศ
	ลาภสักการะและชื่อเสียงเกิดขึ้นแก่พระเทวทัตเพื่อฆ่าตน เพื่อความเสื่อม
เหมือนไม้อ้อออกดอกเพื่อฆ่าตนเอง เพื่อความพินาศ
@เชิงอรรถ :
@๑ ขุ.ชา. ๒๗/๑๐๕-๑๐๖/๕๖
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๑ หน้า : ๑๑๒}

เนื้อความพระไตรปิฎกฉบับ มจร. เล่มที่ ๒๑ หน้าที่ ๑๑๐-๑๑๒.
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/read_page.php?book=21&page=110&pages=3&edition=mcu
ศึกษาพระสูตร (เนื้อความ) นี้แยกตามสารบัญ :-
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/m_read.php?B=21&A=3262
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/m_line.php?B=21&A=3262#p110
สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ 21 :-
https://84000.org/tipitaka/read/?index_21
https://84000.org/tipitaka/read/?index_mcu21
https://84000.org/tipitaka/english/?index_21