พระไตรปิฏกเล่มที่ ๒๕ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๗ [ฉบับมหาจุฬาฯ]
ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต
หน้าที่ ๖๔๑-๖๔๒.

                                                                 พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต [๓. มหาวรรค]
                                                                 ๘. สัลลสูตร
	[๕๗๙] ภิกษุ ๓๐๐ รูปนี้ ยืนประนมมือกราบทูลว่า
	          ข้าแต่พระองค์ผู้ทรงแกล้วกล้า
	          ขอพระองค์โปรดเหยียดพระยุคลบาทออกมาเถิด
	          ขอเชิญท่านผู้ประเสริฐทั้งหลาย
	ถวายอภิวาทพระยุคลบาทของพระศาสดาเถิด
เสลสูตรที่ ๗ จบ
๘. สัลลสูตร
ว่าด้วยลูกศรคือกิเลส
	(พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระสูตรนี้แก่อุบาสกคนหนึ่งผู้โศกเศร้าเพราะบุตรตาย
ด้วยพระคาถาดังนี้)
	[๕๘๐] ชีวิตของสัตว์ทั้งหลายในโลกนี้
	          ไม่มีนิมิต๑- ใครๆ รู้ไม่ได้ ทั้งลำบาก
	          สั้นนิดเดียว และประกอบด้วยทุกข์
	[๕๘๑] วิธีที่สัตว์ผู้เกิดมาแล้วจะไม่ตายย่อมไม่มี
	          แม้จะอยู่ไปจนถึงชรา ก็จะต้องถึงแก่ความตาย
	          เพราะสัตว์ทั้งหลายมีความตายอย่างนี้เป็นธรรมดา
	[๕๘๒] สัตว์ที่เกิดมาแล้ว มีภัยจากความตายเป็นนิตย์
	          เหมือนผลไม้สุกแล้วมีภัยจากการหล่นไปในเวลาเช้า ฉะนั้น
	[๕๘๓] ภาชนะดินที่ช่างหม้อทำไว้ทั้งหมด
	          มีความแตกเป็นที่สุด ฉันใด
	          ชีวิตของสัตว์ทั้งหลาย ก็เป็นฉันนั้น
@เชิงอรรถ :
@๑ ไม่มีนิมิต หมายถึงไม่มีกิริยาอาการบ่งบอกว่าจะตาย (ขุ.สุ.อ. ๒/๕๘๐/๒๘๔)
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๕ หน้า : ๖๔๑}

                                                                 พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต [๓. มหาวรรค]
                                                                 ๘. สัลลสูตร
	[๕๘๔] มนุษย์ ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ โง่ และฉลาด ทั้งหมด
	          ย่อมไปสู่อำนาจความตาย มีความตายรออยู่ข้างหน้า
	[๕๘๕] เมื่อมนุษย์เหล่านั้นถูกความตายครอบงำอยู่
	          กำลังจะจากโลกนี้ไปสู่ปรโลก
	          บิดาก็ต้านทานบุตรไว้ไม่ได้
	          หรือหมู่ญาติก็ต้านทานญาติไว้ไม่ได้
	[๕๘๖] เมื่อพวกญาติ กำลังเพ่งมองดูอยู่
	          รำพันกันเป็นอันมากอยู่นั่นแหละว่า จงดูสัตว์แต่ละตนๆ
	          ถูกความตายนำไป เหมือนโคถูกนำไปฆ่า ฉะนั้น
	[๕๘๗] สัตว์โลกถูกความแก่และความตายครอบงำอยู่อย่างนี้๑-
	          เพราะฉะนั้น นักปราชญ์ทั้งหลายทราบชัด
	          ความเป็นจริงของสัตว์โลกแล้ว ย่อมไม่เศร้าโศก
	[๕๘๘] ท่านไม่รู้ทางของผู้มาหรือผู้ไป
	          เมื่อไม่เห็นที่สุดทั้ง ๒ นี้ ถึงจะคร่ำครวญไปก็ไร้ประโยชน์
	[๕๘๙] หากผู้ที่หลงคร่ำครวญ เบียดเบียนตนอยู่
	          จะพึงนำประโยชน์อะไรมาได้บ้าง
	          บัณฑิตผู้มีปัญญาเห็นประจักษ์ก็จะพึงกระทำเช่นนั้นบ้าง๒-
	[๕๙๐] บุคคลจะได้รับความสงบใจ เพราะการร้องไห้
	          เพราะความเศร้าโศกก็หาไม่
	          ทุกข์ย่อมเกิดแก่ผู้นั้นยิ่งขึ้น
	          และร่างกายของเขามีแต่จะซีดเซียวลง
@เชิงอรรถ :
@๑ ข้อ ๕๘๒-๕๘๗ ดูเทียบ ขุ.ม. (แปล) ๒๙/๓๙/๑๔๒-๑๔๗, ขุ.ชา (แปล) ๒๘/๑๑๙/๒๐๑
@๒ ดู ขุ.ชา. (แปล) ๒๗/๙๐/๓๖๙
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๕ หน้า : ๖๔๒}

เนื้อความพระไตรปิฎกฉบับ มจร. เล่มที่ ๒๕ หน้าที่ ๖๔๑-๖๔๒.
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/read_page.php?book=25&page=641&pages=2&edition=mcu
ศึกษาพระสูตร (เนื้อความ) นี้แยกตามสารบัญ :-
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/m_read.php?B=25&A=17205
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/m_line.php?B=25&A=17205#p641
สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ 25 :-
https://84000.org/tipitaka/read/?index_25
https://84000.org/tipitaka/read/?index_mcu25
https://84000.org/tipitaka/english/?index_25