พระไตรปิฏกเล่มที่ ๒๕ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๗ [ฉบับมหาจุฬาฯ]
ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต
หน้าที่ ๖๙๗-๖๙๙.

                                                                 พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต [๔. อัฏฐกวรรค]
                                                                 ๗. ติสสเมตเตยยสูตร
	[๘๑๙] มุนีไม่ติดพันในรูปที่เห็น เสียงที่ได้ยิน และอารมณ์ที่รับรู้
	          เหมือนหยดน้ำไม่ติดอยู่บนใบบัว
	          เหมือนหยาดน้ำไม่ติดอยู่บนดอกบัว ฉะนั้น
	[๘๒๐] พระอรหันต์ผู้มีปัญญาเครื่องกำจัด
	          ย่อมไม่สำคัญหมายรูปที่เห็น
	          เสียงที่ได้ยิน และอารมณ์ที่รับรู้
	          พระอรหันต์นั้นไม่ต้องการความหมดจดด้วยมรรคอื่น
	          ย่อมไม่กำหนัด ย่อมไม่ต้องคลายกำหนัด
ชราสูตรที่ ๖ จบ
๗. ติสสเมตเตยยสูตร๑-
ว่าด้วยปัญหาของติสสเมตเตยยะ
	(ท่านพระติสสเมตเตยยะได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคดังนี้)
	[๘๒๑] ข้าแต่พระองค์ผู้นิรทุกข์ ขอพระองค์โปรดตรัสบอก
	          ความคับแค้นของบุคคลผู้ประกอบเมถุนธรรมเนืองๆ
	          ข้าพระองค์ฟังคำสอนของพระองค์แล้วจักศึกษาวิเวก
	(พระผู้มีพระภาคตรัสว่า เมตเตยยะ)
	[๘๒๒] คำสั่งสอนของบุคคลผู้ประกอบเมถุนธรรมเนืองๆ
	          ย่อมเลอะเลือน และบุคคลนั้นย่อมปฏิบัติผิด
	          การปฏิบัตินี้ เป็นธรรมไม่ประเสริฐในบุคคลนั้น
@เชิงอรรถ :
@๑ ขุ.ม. (แปล) ๒๙/๔๙-๕๘/๑๖๘-๑๙๔
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๕ หน้า : ๖๙๗}

                                                                 พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต [๔. อัฏฐกวรรค]
                                                                 ๗. ติสสเมตเตยยสูตร
	[๘๒๓] ผู้ใดในเบื้องต้นเที่ยวไปผู้เดียว๑-
	          (ต่อมา)เข้าไปเสพเมถุนธรรม๒-
	          ผู้รู้ทั้งหลายเรียกผู้นั้นว่า เป็นปุถุชนเลวในโลก
	          เหมือนยานที่แล่นไป๓- ฉะนั้น
	[๘๒๔] ยศและเกียรติ๔- ในเบื้องต้นของภิกษุนั้น เสื่อมไป
	          ภิกษุเห็นสมบัติและวิบัตินี้แล้ว พึงศึกษาเพื่อละเมถุนธรรม
	[๘๒๕] ภิกษุนั้นถูกความดำริครอบงำ
	          ย่อมซบเซาเหมือนคนกำพร้า
	          ครั้นได้ยินคำตำหนิของคนอื่นแล้ว
	          ย่อมเป็นผู้เก้อเขิน เป็นผู้เช่นนั้น
	[๘๒๖] ลำดับนั้น ภิกษุนั้นถูกถ้อยคำของผู้อื่นตักตือนแล้ว
	          ย่อมสร้างศัสตรา๕- ย่อมก้าวลงสู่ความเป็นคนพูดเท็จ
	          นี้แหละเป็นเครื่องทำให้ติดใหญ่ของเธอ
	[๘๒๗] ภิกษุ (ในเบื้องต้น) ได้สมญานามว่า เป็นบัณฑิต
	          อธิษฐานการเที่ยวไปผู้เดียว
	          ต่อมา เธอประกอบในเมถุนธรรม
	          ก็จักมัวหมอง เหมือนกับคนโง่ ฉะนั้น
@เชิงอรรถ :
@๑ เที่ยวไปผู้เดียว หมายถึงบวชเป็นบรรพชิตและการละความคลุกคลีด้วยหมู่คณะ (ขุ.ม. (แปล) ๒๙/๕๑/๑๗๗)
@๒ เข้าไปเสพเมถุน หมายถึงบอกคืนสิกขากลับมาเป็นคฤหัสถ์เสพเมถุนธรรม (ขุ.ม. (แปล) ๒๙/๕๑/๑๗๘)
@๓ ยานที่แล่นไป ในที่นี้หมายถึงยานช้าง ยานม้า และยานโค ที่ไม่ได้ผ่านการฝึกหัด ย่อมแล่นพาออกไป
@นอกทาง (ขุ.ม. (แปล) ๒๙/๕๑/๑๗๘)
@๔ ยศและเกียรติ ในที่นี้หมายถึงลาภสักการะและความสรรเสริญ (ขุ.สุ.อ. ๒/๘๒๔/๓๗๓)
@๕ ศัสตรา มี ๓ อย่าง คือ (๑) ศัสตราทางกาย (๒) ศัสตราทางวาจา (๓) ศัสตราทางใจ หรือกายทุจริต
@๓ อย่าง วจีทุจริต ๔ อย่าง และมโนทุจริต ๓ อย่าง ในที่นี้หมายถึงศัสตราทางวาจา
@(ขุ.ม. (แปล) ๒๙/๕๔/๑๘๔)
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๕ หน้า : ๖๙๘}

                                                                 พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต [๔. อัฏฐกวรรค]
                                                                 ๘. ปสูรสูตร
	[๘๒๘] มุนีรู้โทษนี้แล้ว ในคราวเป็นคฤหัสถ์
	          ก่อนบวชในธรรมวินัยนี้
	          พึงทำการเที่ยวไปผู้เดียวให้มั่นคง
	          ไม่พึงเข้าไปเสพเมถุนธรรม
	[๘๒๙] บุคคลพึงศึกษาวิเวกนั้นแหละ
	          เพราะการประพฤติวิเวกนี้ เป็นกิจสูงสุดของพระอริยะทั้งหลาย
	          ไม่พึงสำคัญตนว่าเราเป็นผู้ประเสริฐสุด ด้วยการประพฤติวิเวกนั้น
	          ผู้นั้นแล ชื่อว่า อยู่ใกล้นิพพาน
	[๘๓๐] หมู่สัตว์ผู้ติดใจในกามทั้งหลาย
	          ย่อมยินดีมุนีผู้ว่าง ประพฤติอยู่
	          ไม่มุ่งหวังกามทั้งหลาย ผู้ข้ามโอฆะได้แล้ว
ติสสเมตเตยยสูตรที่ ๗ จบ
๘. ปสูรสูตร๑-
ว่าด้วยปริพาชกชื่อว่าปสูระ
	(พระผู้มีพระภาคตรัสแก่ปสูรปริพาชกในท่ามกลางพุทธบริษัทดังนี้)
	[๘๓๑] สมณพราหมณ์เป็นอันมาก
	          ย่อมกล่าวความหมดจดในธรรมนี้เท่านั้น
	          ไม่กล่าวความหมดจดในธรรมเหล่าอื่น
	          บุคคลอาศัยศาสดาใดก็กล่าวศาสดานั้นว่าดีงาม
	          ในเพราะทิฏฐิของตนนั้น เป็นผู้ตั้งอยู่ในปัจเจกสัจจะ๒-
@เชิงอรรถ :
@๑ ขุ.ม. (แปล) ๒๙/๕๙-๖๙/๑๙๕-๒๑๖
@๒ ปัจเจกสัจจะ ในที่นี้หมายถึงสัจจะเฉพาะอย่าง เช่น สัจจะที่ว่า โลกเที่ยง นี้เท่านั้นจริง อย่างอื่นไม่จริง
@(ขุ.ม. (แปล) ๒๙/๕๙/๑๙๖)
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๕ หน้า : ๖๙๙}

เนื้อความพระไตรปิฎกฉบับ มจร. เล่มที่ ๒๕ หน้าที่ ๖๙๗-๖๙๙.
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/read_page.php?book=25&page=697&pages=3&edition=mcu
ศึกษาพระสูตร (เนื้อความ) นี้แยกตามสารบัญ :-
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/m_read.php?B=25&A=18792
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/m_line.php?B=25&A=18792#p697
สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ 25 :-
https://84000.org/tipitaka/read/?index_25
https://84000.org/tipitaka/read/?index_mcu25
https://84000.org/tipitaka/english/?index_25