พระไตรปิฏกเล่มที่ ๒๖ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๘ [ฉบับมหาจุฬาฯ]
ขุททกนิกาย วิมาน-เปตวัตถุ เถร-เถรีคาถา
หน้าที่ ๕๓๙-๕๔๐.

                                                                 พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา [๒๑. มหานิบาต]
                                                                 ๑. วังคีสเถรคาถา
	[๑๒๒๔] รูปอย่างใดอย่างหนึ่งในโลกนี้
	            ทั้งที่อาศัยแผ่นดิน อยู่ในอากาศ อันนับเนื่องในภพ ๓
	            ล้วนไม่เที่ยงคร่ำคร่าไปทั้งนั้น
	            ท่านผู้รู้ทั้งหลายรู้แจ้งอย่างนี้แล้ว มีตนหลุดพ้นเที่ยวไป
	[๑๒๒๕] เหล่าปุถุชนที่มีจิตหมกมุ่นในอุปธิทั้งหลาย
	            คือ รูป เสียง กลิ่น รส และโผฏฐัพพะ
	            ท่านจงเป็นผู้ไม่หวั่นไหวกำจัดความพอใจในเบญจกามคุณนี้เสีย
	            เพราะผู้ใดไม่ติดในเบญจกามคุณนี้
	            บัณฑิตทั้งหลายเรียกผู้นั้นว่าเป็นมุนี
	[๑๒๒๖] ถ้ามิจฉาวิตกที่อิงอาศัยทิฏฐิ ๖๐ ประการ
	            ซึ่งเป็นธรรมที่ไม่ตั้งมั่นในกาลไหนๆ
	            ผู้ใดไม่พึงเป็นไปในอำนาจกิเลสด้วยอำนาจมิจฉาวิตกเหล่านั้น
	            ทั้งไม่ชอบกล่าวคำหยาบคาย ผู้นั้นชื่อว่าเป็นภิกษุ
	[๑๒๒๗] ภิกษุผู้เป็นบัณฑิต มีจิตมั่นคงมานาน ไม่ลวงโลก
	            มีปัญญารักษาตนได้ หมดความทะเยอทะยาน
	            เป็นมุนี ได้บรรลุสันตบท ย่อมหวังคอยเฉพาะเวลาที่จะปรินิพพาน
	[๑๒๒๘] ท่านผู้เป็นสาวกของพระโคดม
	            ท่านจงละความเย่อหยิ่งเสีย
	            และจงละทางแห่งความเย่อหยิ่งให้หมด
	            เพราะผู้ที่หมกมุ่นอยู่ในทางแห่งความเย่อหยิ่ง
	            จะต้องเดือดร้อนเป็นเวลานาน
	[๑๒๒๙] หมู่สัตว์ที่ยังลบหลู่คุณท่าน
	            ถูกความเย่อหยิ่งกำจัดแล้ว ย่อมตกนรก
	            เหล่าปุถุชนที่ถูกความเย่อหยิ่งกำจัดแล้ว
	            เกิดในนรก ย่อมเศร้าโศกตลอดกาลนาน
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๕๓๙}

                                                                 พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา [๒๑. มหานิบาต]
                                                                 ๑. วังคีสเถรคาถา
	[๑๒๓๐] บางครั้ง ภิกษุปฏิบัติชอบแล้ว
	            ชนะกิเลสได้ด้วยมรรค ไม่เศร้าโศกเลย
	            ยังกลับได้เกียรติคุณและความสุข
	            บัณฑิตทั้งหลายเรียกภิกษุผู้ปฏิบัติชอบเช่นนั้นว่า เป็นผู้เห็นธรรม
	[๑๒๓๑] เพราะเหตุนั้น ภิกษุในพระศาสนานี้
	            ไม่ควรมีกิเลสเครื่องตรึงใจ ๕ อย่าง
	            ควรมีแต่ความเพียรชอบ ละนิวรณ์ได้แล้ว เป็นผู้บริสุทธิ์
	            ทั้งละความเย่อหยิ่งได้หมด
	            สงบระงับได้แล้วทำที่สุดทุกข์ได้ด้วยวิชชา ๓
	(พระวังคีสเถระเมื่อจะแจ้งความเป็นไปของตนแก่พระอานนทเถระ จึงได้กล่าว
ภาษิตเหล่านี้ว่า)
	[๑๒๓๒] กระผมถูกกามราคะแผดเผา
	            จิตของกระผมเร่าร้อน
	            ท่านผู้เป็นเชื้อสายโคตมโคตร ดังกระผมจะขอโอกาส
	            ขอท่านโปรดอนุเคราะห์ช่วยบอกเหตุที่ดับราคะให้ด้วย
	(พระอานนทเถระได้กล่าวภาษิตเหล่านี้ว่า)
	[๑๒๓๓] จิตของท่านเร่าร้อนก็เพราะความสำคัญผิด
	            ท่านจงละทิ้งนิมิตว่างามซึ่งประกอบด้วยราคะเสีย
	[๑๒๓๔] จงอบรมจิตให้มีอารมณ์เดียว ให้ตั้งมั่นดี
	            ด้วยการพิจารณาเห็นว่าไม่งาม
	            จงอบรมกายคตาสติ
	            และจงเป็นผู้เบื่อหน่ายให้มาก
	[๑๒๓๕] จงเจริญการพิจารณาเห็นว่า ไม่เที่ยง
	            และจงละมานานุสัยเสียให้ได้ขาด
	            แต่นั้น ท่านจะเป็นผู้สงบเที่ยวไป เพราะละมานะได้
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๕๔๐}

เนื้อความพระไตรปิฎกฉบับ มจร. เล่มที่ ๒๖ หน้าที่ ๕๓๙-๕๔๐.
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/read_page.php?book=26&page=539&pages=2&edition=mcu
ศึกษาพระสูตร (เนื้อความ) นี้แยกตามสารบัญ :-
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/m_read.php?B=26&A=15021
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/m_line.php?B=26&A=15021#p539
สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ 26 :-
https://84000.org/tipitaka/read/?index_26
https://84000.org/tipitaka/read/?index_mcu26
https://84000.org/tipitaka/english/?index_26