พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๕ - พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๗

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค [๗. พราหมณสังยุต]

๒. อุปาสกวรรค ๖. ปัจจนีกสูตร

๖. ปัจจนีกสูตร ว่าด้วยปัจจนีกสาตพราหมณ์ [๒๐๒] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของ อนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตกรุงสาวัตถี สมัยนั้น พราหมณ์ชื่อปัจจนีกสาตะ พำนัก อยู่ในกรุงสาวัตถี ได้มีความคิดดังนี้ว่า “ทางที่ดีเราพึงเข้าไปเฝ้าพระสมณโคดมถึงที่ ประทับเถิด พระสมณโคดมจักตรัสคำใดๆ เราก็จักคัดค้านคำนั้นๆ” สมัยนั้น พระผู้มีพระภาคเสด็จจงกรมอยู่ในที่กลางแจ้ง ลำดับนั้น ปัจจนีกสาต- พราหมณ์ เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ เดินตามพระผู้มีพระภาคซึ่งกำลัง เสด็จจงกรมอยู่ ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคดังนี้ว่า “ขอพระองค์จงตรัสสมณธรรมเถิด” พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ผู้ตั้งใจจะคัดค้าน มีจิตเศร้าหมอง มากไปด้วยความแข่งดี จะไม่รู้ชัดคำสุภาษิต ส่วนบุคคลใดกำจัดความแข่งดี ความไม่มีจิตเลื่อมใส และถอนความอาฆาตออกแล้วฟังอยู่ บุคคลนั้นจึงจะรู้คำสุภาษิตได้ เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้แล้ว ปัจจนีกสาตพราหมณ์ได้กราบทูลพระผู้มี พระภาคดังนี้ว่า “ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ พระภาษิตของพระองค์ชัดเจนไพเราะยิ่งนัก ฯลฯ ขอพระโคดมผู้เจริญโปรดทรงจำข้าพระองค์ว่าเป็นอุบาสกผู้ถึงสรณะ ตั้งแต่วันนี้ เป็นต้นไปจนตลอดชีวิต” ปัจจนีกสูตรที่ ๖ จบ {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๑๕ หน้า : ๒๙๓}