มจร. ๔. พหุภาณิสูตร : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๒

พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ปัญจกนิบาต [๕. ปัญจมปัณณาสก์]

๒. อักโกสกวรรค ๕. ปฐมอักขันติสูตร

๔. พหุภาณิสูตร ว่าด้วยบุคคลผู้พูดมาก [๒๑๔] ภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้พูดมาก^๑- มีโทษ ๕ ประการนี้ โทษ ๕ ประการ อะไรบ้าง คือ ๑. พูดเท็จ ๒. พูดส่อเสียด ๓. พูดคำหยาบ ๔. พูดเพ้อเจ้อ ๕. หลังจากตายแล้ว ย่อมไปเกิดในอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้พูดมาก มีโทษ ๕ ประการนี้แล ภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้พูดด้วยมันตา^๒- มีอานิสงส์ ๕ ประการนี้ อานิสงส์ ๕ ประการ อะไรบ้าง คือ ๑. ไม่พูดเท็จ ๒. ไม่พูดส่อเสียด ๓. ไม่พูดคำหยาบ ๔. ไม่พูดเพ้อเจ้อ ๕. หลังจากตายแล้ว ย่อมไปเกิดในสุคติโลกสวรรค์ ภิกษุทั้งหลาย บุคคลผู้พูดด้วยมันตา มีอานิสงส์ ๕ ประการนี้แล พหุภาณิสูตรที่ ๔ จบ ๕. ปฐมอักขันติสูตร ว่าด้วยความไม่อดทน สูตรที่ ๑ [๒๑๕] ภิกษุทั้งหลาย ความไม่อดทนมีโทษ ๕ ประการนี้ โทษ ๕ ประการ อะไรบ้าง คือ ๑. ไม่เป็นที่รัก ไม่เป็นที่พอใจของคนหมู่มาก ๒. เป็นผู้มากด้วยเวร^๓- @เชิงอรรถ : @^๑ พูดมาก หมายถึงพูดไม่ประกอบด้วยปัญญา (องฺ.ปญฺจก.อ. ๓/๒๑๔/๘๙) @^๒ มันตา เป็นชื่อเรียกแทนปัญญา (องฺ.ปญฺจก.อ. ๓/๒๑๔/๘๙) @^๓ มากด้วยเวร หมายถึงมีบุคคลผู้เป็นเวรต่อกันมาก มีการประพฤติอกุศลกรรมมาก (องฺ.ปญฺจก.อ. ๓/๒๑๕/๘๙) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๒ หน้า : ๓๕๗}