พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗ ภาษาบาลี อักษรไทย
พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๙ สุตฺต. ขุ. ชาตกํ (๑): เอก-จตฺตาลีสนิปาตชาตกํ

     [๒๒๒๘]      ปญฺจ ปณฺฑิตา สมาคตา
                       ปโญฺห ๑- เม ปฏิภาติ ตํ สุณาถ
                       นินฺทิยมตฺถํ ปสํสิยํ วา
                       กสฺเสวาวีกเรยฺย คุยฺหมตฺถํ ฯ
     [๒๒๒๙]      ตฺวํ อาวีกโรหิ ภูมิปาล
                       ภตฺตา ภารสโห ตุวํ วเทตํ
                       ตว ฉนฺทรุจีนิ สมฺมสิตฺวา
                       อถ วกฺขนฺติ ชนินฺท ปญฺจ ธีรา ฯ
     [๒๒๓๐]      ยา สีลวตีว อนญฺญเถยฺยา ๒-
                       ภตฺตุ ฉนฺทวสานุคา ปิยา มนาปา
                       นินฺทิยมตฺถํ ปสํสิยํ วา
                       ภริยายาวีกเรยฺย คุยฺหมตฺถํ ฯ
     [๒๒๓๑]      โย กิจฺฉคตสฺส อาตุรสฺส
                       สรณํ โหติ คติ ปรายนญฺจ
                       นินฺทิยมตฺถํ ปสํสิยํ วา
                       สขิโน วาวีกเรยฺย คุยฺหมตฺถํ ฯ
@เชิงอรรถ: ๑ ม. ปญฺหา ฯ  ๒ สี. ยุ. อนญฺญเธยฺยา ฯ
     [๒๒๓๒]      โย ๑- เชฏฺโฐ อถ มชฺฌิโม กนิฏฺโฐ
                       โส ๒- เจ สีลสมาหิโต ฐิตตฺโต
                       นินฺทิยมตฺถํ ปสํสิยํ วา
                       ภาตุโน วาวีกเรยฺย คุยฺหมตฺถํ ฯ
     [๒๒๓๓]      โย เว ปิตุ หทยสฺส ปตฺถคู
                       อนุชาโต ปิตรํ อโนมปญฺโญ
                       นินฺทิยมตฺถํ ปสํสิยํ วา
                       ปุตฺตสฺสาวีกเรยฺย คุยฺหมตฺถํ ฯ
     [๒๒๓๔]      มาตา ทฺวิปทชนินฺทเสฏฺฐ
                       ยา นํ ๓- โปเสติ ฉนฺทสา ปิเยน
                       นินฺทิยมตฺถํ ปสํสิยํ วา
                       มาตุยาวีกเรยฺย คุยฺหมตฺถํ ฯ
     [๒๒๓๕]      คุยฺหสฺส หิ คุยฺหเมว สาธุ
                       น หิ คุยฺหสฺส ปสตฺถมาวิกมฺมํ
                       อนิปฺผนฺนตาย สเหยฺย ธีโร
                       นิปฺผนฺนตฺโถว ๔- ยถาสุขํ ภเณยฺย ฯ
     [๒๒๓๖]      กึ ตฺวํ วิมโนสิ ราชเสฏฺฐ
                       ทิปทินฺท ๕- วจนํ สุโณม เต ตํ
                       กึ จินฺตยมาโน ทุมฺมโนสิ
                       น หิ เทว อปราโธ อตฺถิ มยฺหํ ฯ
@เชิงอรรถ: ๑ ม. อยํ ปาโฐ นตฺถิ ฯ  ๒ ม. โย ฯ  ๓ สี. ยุ. โย ตํ ฯ  ๔ ม. นิปฺผนฺโนว ฯ
@๕ ม. ทฺวิปทชนินุท ฯ
     [๒๒๓๗]      ปเญฺห วชฺโฌ มโหสโธ
                       อาณตฺโต เม วธาย ภูริปญฺโญ
                       ตํ จินฺตยมาโน ทุมฺมโนสฺมิ
                       น หิ เทวิ อปราโธ อตฺถิ ตุยฺหํ ฯ
     [๒๒๓๘]      อภิโทสคโตทานิ เอหิสิ
                       กึ สุตฺวา กึ สงฺกเต ๑- มโน เต
                       โก เต กิมโวจ ภูริปญฺญ
                       อิงฺเฆตํ วจนํ สุณาม พฺรูหิ เม ตํ ฯ
     [๒๒๓๙]      ปเญฺห วชฺโฌ มโหสโธ
                       ยทิ เต มนฺตยิตํ ชนินฺท โทสํ
                       ภริยาย รโหคโต อสํสิ
                       คุยฺหํ ปาตุกตํ สุตํ มเมตํ ฯ
     [๒๒๔๐]      ยํ สาลวนสฺมึ เสนโก
                       ปาปกมฺมมกาสิ อสพฺภิรูปํ
                       สขิโนว รโหคโต อสํสิ
                       คุยฺหํ ปาตุกตํ สุตํ มเมตํ ฯ
     [๒๒๔๑]      ปุกฺกุสปุริสสฺส เต ชนินฺท
                       อุปฺปนฺโน โรโค อราชปตฺโต ๒-
                       ภาตุว ๓- รโหคโต อสํสิ
                       คุยฺหํ ปาตุกตํ สุตํ มเมตํ ฯ
@เชิงอรรถ: ๑ ยุ. กิมาสงฺกเต ฯ  ๒ ม. อราชยุตฺโต ฯ  ๓ ม. ภาตุญฺจ ฯ สี. ยุ. ภาตุจฺจ ฯ
     [๒๒๔๒]      อาพาโธยํ อสพฺภิรูโป
                       กามินฺโท ๑- นรเทเวน ผุฏฺโฐ
                       ปุตฺตสฺส รโหคโต อสํสิ
                       คุยฺหํ ปาตุกตํ สุตํ มเมตํ ฯ
     [๒๒๔๓]      อฏฺฐวงฺกํ มณิรตนํ อุฬารํ
                       สกฺโก เต อททา ปิตามหสฺส
                       เทวินฺทสฺส คตํ ตทชฺช หตฺถํ
                       มาตุ จ รโหคโต อสํสิ
                       คุยฺหํ ปาตุกตํ สุตํ มเมตํ ฯ
     [๒๒๔๔]      คุยฺหสฺส หิ คุยฺหเมว สาธุ
                       น หิ คุยฺหสฺส ปสตฺถมาวิกมฺมํ
                       อนิปฺผนฺนตาย สเหยฺย ธีโร
                       นิปฺผนฺนตฺโถว ๒- ยถาสุขํ ภเณยฺย ฯ
                       น คุยฺหมตฺถํ วิวเรยฺย         รกฺเขยฺย นํ ยถา นิธึ
                       น หิ ปาตุกโต สาธุ            คุโยฺห อตฺโถ ปชานตา ฯ
                       ถิยา คุยฺหํ น สํเสยฺย         อมิตฺตสฺส จ ปณฺฑิโต
                       โย จามิเสน สํหีโร             หทยตฺเถโน จ โย นโร
                       คุยฺหมตฺถมสมฺพุทฺธํ          สมฺโพธยติ โย นโร
                       มนฺตเภทภยา ตสฺส           ทาสภูโตว ติติกฺขติ ฯ
                       ยาวนฺโต ปุริสสฺสตฺถํ          คุยฺหํ ชานนฺติ มนฺตินํ
@เชิงอรรถ: ๑ สี. ยุ. กาวินฺโท ฯ  ๒  ม. นิปฺผนฺโนว ฯ
                       ตาวนฺโต ตสฺส อุพฺเพคา     ตสฺมา คุยฺหํ น วิสฺสเช ฯ
                       วิวิจฺจ ภาเสยฺย ทิวา รหสฺสํ
                       รตฺตึ คิรํ นาติเวลํ ปมุญฺเจ
                       อุปสฺสุติกา หิ สุณนฺติ มนฺตํ
                       ตสฺมา มนฺโต ขิปฺปมุเปติ เภทนฺติ ฯ
                                 ปญฺจปณฺฑิตชาตกํ ทฺวาทสมํ ฯ
                                                ---------
                                        ๑๓ หตฺถิปาลชาตกํ

             เนื้อความพระไตรปิฎกฉบับภาษาบาลีอักษรไทย เล่มที่ ๒๗ หน้าที่ ๔๖๐-๔๖๔.
https://84000.org/tipitaka/read/pali_item.php?book=27&item=2228&items=17&mode=bracket
             อ่านโดยใช้เนื้อความเป็นเกณฑ์แบ่งข้อ :-
https://84000.org/tipitaka/read/pali_item.php?book=27&item=2228&items=17
             อ่านเทียบพระไตรปิฎกฉบับภาษาบาลีอักษรโรมัน :-
https://84000.org/tipitaka/read/roman_item.php?book=27&item=2228&items=17&mode=bracket
             อ่านเทียบพระไตรปิฎกภาษาไทยฉบับหลวง :-
https://84000.org/tipitaka/read/byitem.php?book=27&item=2228&items=17&mode=bracket
             ศึกษาอรรถกถาชาดกนี้ได้ที่ :-
https://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=27&i=2228
             สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗
https://84000.org/tipitaka/read/?index_27
https://84000.org/tipitaka/english/?index_27