ขอนอบน้อมแด่
พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า
                      พระองค์นั้น
บทนำ พระวินัยปิฎก พระสุตตันตปิฎก พระอภิธรรมปิฎก ค้นพระไตรปิฎก ชาดก หนังสือธรรมะ
     ฉบับหลวง   ฉบับมหาจุฬาฯ   บาลีอักษรไทย   PaliRoman 
อ่านหน้า[ต่าง] แรกอ่านหน้า[ต่าง] ที่แล้วแสดงหมายเลขหน้า
ในกรณี :- 
   บรรทัดแรกของแต่ละหน้าอ่านหน้า[ต่าง] ถัดไปอ่านหน้า[ต่าง] สุดท้าย คลิกเพื่อเปลี่ยน ฐญ เป็นแบบดั้งเดิม
พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๐ ภาษาบาลี อักษรไทย พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๒ สุตฺต. องฺ. (๑): เอก-ทุก-ติกนิปาตา

     [๔๙๙]   ๖๐   อถโข   ชานุสฺโสณี   พฺราหฺมโณ   เยน   ภควา
เตนุปสงฺกมิ     ฯเปฯ     เอกมนฺตํ     นิสินฺโน    โข    ชานุสฺโสณี
พฺราหฺมโณ    ภควนฺตํ    เอตทโวจ    ยสฺสสฺสุ   โภ   โคตม   ยญฺโญ
วา    สทฺธํ    วา   ถาลิปาโก   วา   เทยฺยธมฺมํ   วา   เตวิชฺเชสุ
พฺราหฺมเณสุ    ทานํ    ทเทยฺยาติ   ฯ   ยถา   กถํ   ปน   พฺราหฺมณ
พฺราหฺมณา    พฺราหฺมณํ    เตวิชฺชํ    ปญฺญาเปนฺตีติ    ฯ    อิธ   โภ
โคตม    พฺราหฺมโณ   อุภโต   สุชาโต   โหติ   มาติโต   จ   ปิติโต
จ     สํสุทฺธคหณิโก     ยาว     สตฺตมา    ปิตามหยุคา    อกฺขิตฺโต
อนุปกฺกุฏฺโฐ       ชาติวาเทน      อชฺฌายโก     มนฺตธโร     ติณฺณํ
เวทานํ        ปารคู        สนิฆณฺฑุเกฏุภานํ       สากฺขรปฺปเภทานํ
อิติหาสปญฺจมานํ        ปทโก        เวยฺยากรโณ        โลกายต-
มหาปุริสลกฺขเณสุ   อนวโยติ   เอวํ   โข   โภ   โคตม   พฺราหฺมณา
พฺราหฺมณํ    เตวิชฺชํ    ปญฺญาเปนฺตีติ    ฯ   อญฺญถา   โข   พฺราหฺมณ
พฺราหฺมณา    พฺราหฺมณํ    เตวิชฺชํ    ปญฺญาเปนฺติ   อญฺญถา   จ   ปน
อริยสฺส   วินเย   เตวิชฺโช   โหตีติ   ฯ   ยถากถํ   ปน  โภ  โคตม
อริยสฺส   วินเย  เตวิชฺโช  โหติ  สาธุ  เม  ภวํ  โคตโม  ตถา  ธมฺมํ
เทเสตุ   ยถา  อริยสฺส  วินเย  เตวิชฺโช  โหตีติ  ฯ  เตนหิ  พฺราหฺมณ
สุณาหิ    สาธุกํ    มนสิกโรหิ   ภาสิสฺสามีติ   ฯ   เอวํ   โภติ   โข
ชานุสฺโสณี พฺราหฺมโณ ภควโต ปจฺจสฺโสสิ ฯ
     {๔๙๙.๑}   ภควา   เอตทโวจ   อิธ  พฺราหฺมณ  ภิกฺขุ  วิวิจฺเจว
กาเมหิ   ฯเปฯ  จตุตฺถํ  ฌานํ  อุปสมฺปชฺช  วิหรติ  โส  เอวํ  สมาหิเต
จิตฺเต    ปริสุทฺเธ   ปริโยทาเต   อนงฺคเณ   วิคตูปกฺกิเลเส   มุทุภูเต
กมฺมนิเย      ฐิเต      อาเนญฺชปฺปตฺเต     ปุพฺเพนิวาสานุสฺสติญาณาย
จิตฺตํ    อภินินฺนาเมติ    โส    อเนกวิหิตํ    ปุพฺเพนิวาสํ    อนุสฺสรติ
ฯเปฯ   อยมสฺส   ปฐมา   วิชฺชา   อธิคตา   โหติ   อวิชฺชา   วิหตา
วิชฺชา    อุปฺปนฺนา    ตโม    วิหโต    อาโลโก   อุปฺปนฺโน   ยถาตํ
อปฺปมตฺตสฺส อาตาปิโน ปหิตตฺตสฺส วิหรโต ฯ
     {๔๙๙.๒}   โส   เอวํ  สมาหิเต  จิตฺเต  ปริสุทฺเธ  ปริโยทาเต
อนงฺคเณ   วิคตูปกฺกิเลเส   มุทุภูเต   กมฺมนิเย   ฐิเต  อาเนญฺชปฺปตฺเต
สตฺตานํ    จุตูปปาตญาณาย    จิตฺตํ    อภินินฺนาเมติ    โส    ทิพฺเพน
จกฺขุนา    วิสุทฺเธน    อติกฺกนฺตมานุสเกน    สตฺเต    ปสฺสติ   ฯเปฯ
อยมสฺส   ทุติยา   วิชฺชา   อธิคตา   โหติ   อวิชฺชา   วิหตา   วิชฺชา
อุปฺปนฺนา   ตโม   วิหโต   อาโลโก   อุปฺปนฺโน   ยถาตํ   อปฺปมตฺตสฺส
อาตาปิโน ปหิตตฺตสฺส วิหรโต ฯ
     {๔๙๙.๓}   โส   เอวํ  สมาหิเต  จิตฺเต  ปริสุทฺเธ  ปริโยทาเต
อนงฺคเณ   วิคตูปกฺกิเลเส   มุทุภูเต   กมฺมนิเย   ฐิเต  อาเนญฺชปฺปตฺเต
อาสวา   นํ   ขยญาณาย   จิตฺตํ   อภินินฺนาเมติ   โส   อิทํ   ทุกฺขนฺติ
ยถาภูตํ     ปชานาติ    ฯเปฯ    อยํ    ทุกฺขนิโรธคามินี    ปฏิปทาติ
ยถาภูตํ   ปชานาติ   อิเม   อาสวาติ   ยถาภูตํ  ปชานาติ  ฯเปฯ  อยํ
อาสวนิโรธคามินี    ปฏิปทาติ    ยถาภูตํ    ปชานาติ    ตสฺส    เอวํ
ชานโต    เอวํ   ปสฺสโต   กามาสวาปิ   จิตฺตํ   วิมุจฺจติ   ภวาสวาปิ
จิตฺตํ     วิมุจฺจติ     อวิชฺชาสวาปิ     จิตฺตํ     วิมุจฺจติ    วิมุตฺตสฺมึ
วิมุตฺตมิติ   ญาณํ   โหติ   ขีณา   ชาติ   วุสิตํ  พฺรหฺมจริยํ  กตํ  กรณียํ
นาปรํ   อิตฺถตฺตายาติ   ปชานาติ   อยมสฺส   ตติยา   วิชฺชา   อธิคตา
โหติ   อวิชฺชา   วิหตา   วิชฺชา   อุปฺปนฺนา   ตโม   วิหโต  อาโลโก
อุปฺปนฺโน ยถาตํ อปฺปมตฺตสฺส อาตาปิโน ปหิตตฺตสฺส วิหรโตติ ฯ
         โย ๑- สีลพฺพตสมฺปนฺโน   ปหิตตฺโต สมาหิโต
         จิตฺตํ ยสฺส วสีภูตํ               เอกคฺคํ สุสมาหิตํ
         ปุพฺเพนิวาสํ โย เวที           สคฺคาปายญฺจ ปสฺสติ
         อโถ ชาติกฺขยํ ปตฺโต         อภิญฺญาโวสิโต มุนิ
         เอตาหิ ตีหิ วิชฺชาหิ            เตวิชฺโช โหติ พฺราหฺมโณ
         ตมหํ วทามิ เตวิชฺชํ           นาญฺญํ ลปิตลาปนนฺติ ฯ
     เอวํ  โข  พฺราหฺมณ  อริยสฺส  วินเย  เตวิชฺโช  โหตีติ ฯ อญฺญถา
โภ   โคตม   พฺราหฺมณานํ  เตวิชฺโช  อญฺญถา  จ  ปน  อริยสฺส  วินเย
เตวิชฺโช   โหติ   อิมสฺส   จ  โภ  โคตม  อริยสฺส  วินเย  เตวิชฺชสฺส
พฺราหฺมณานํ   เตวิชฺโช   กลํ   นาคฺฆติ   โสฬฺสึ  อภิกฺกนฺตํ  โภ  โคตม
ฯเปฯ   อุปาสกํ  มํ  ภวํ  โคตโม  ธาเรตุ  อชฺชตคฺเค  ปาณุเปตํ  สรณํ
คตนฺติ ฯ


             เนื้อความพระไตรปิฎกฉบับภาษาบาลี อักษรไทย เล่มที่ ๒๐ หน้าที่ ๒๑๒-๒๑๔. https://84000.org/tipitaka/read/pali_read.php?B=20&A=4413&w=&modeTY=2              อ่านเทียบพระไตรปิฎกฉบับภาษาบาลี อักษรโรมัน :- https://84000.org/tipitaka/read/roman_read.php?B=20&A=4413&modeTY=2              อ่านเทียบพระไตรปิฎกภาษาไทยฉบับหลวง :- https://84000.org/tipitaka/read/byitem.php?book=20&item=499&items=1              อ่านเทียบพระไตรปิฎกฉบับมหาจุฬาฯ :- https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/m_siri.php?B=20&siri=104              ศึกษาอรรถกถานี้ได้ที่ :- https://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=20&i=499              อ่านอรรถกถาภาษาบาลีอักษรไทย :- https://84000.org/tipitaka/atthapali/read_th.php?B=15&A=3824              The Pali Atthakatha in Roman :- https://84000.org/tipitaka/atthapali/read_rm.php?B=15&A=3824              สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๐ https://84000.org/tipitaka/read/?index_20 https://84000.org/tipitaka/english/?index_20

อ่านหน้า[ต่าง] แรกอ่านหน้า[ต่าง] ที่แล้วแสดงหมายเลขหน้า
ในกรณี :- 
   บรรทัดแรกของแต่ละหน้าอ่านหน้า[ต่าง] ถัดไปอ่านหน้า[ต่าง] สุดท้าย คลิกเพื่อเปลี่ยน ฐญ เป็นแบบดั้งเดิม

บันทึก ๖ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๕๙. การแสดงผลนี้อ้างอิงข้อมูลจากพระไตรปิฎกฉบับภาษาบาลี อักษรไทย. หากพบข้อผิดพลาด กรุณาแจ้งได้ที่ [email protected]