มจร. ๑๑. สุตตเปตวัตถุ : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เปตวัตถุ [๒. อุพพริวรรค]

๑๑. สุตตเปตวัตถุ

๑๑. สุตตเปตวัตถุ เรื่องหญิงผู้ถวายด้ายได้ไปอยู่กับเปรต (หญิงคนหนึ่งไปอยู่กับเวมานิกเปรตเป็นเวลา ๗๐๐ ปี เกิดความเบื่อหน่าย จึงกล่าวกับเวมานิกเปรตนั้นว่า) [๓๔๑] เมื่อก่อน ฉันได้ถวายด้ายแก่ภิกษุซึ่งเข้าไปขอถึงเรือนของฉัน ฉันได้เสวยวิบากซึ่งเป็นผลแห่งการถวายด้ายนั้น อนึ่ง ผ้ามากมายหลายโกฏิบังเกิดมีแก่ฉัน [๓๔๒] วิมานของฉันดารดาษไปด้วยดอกไม้ น่ารื่นรมย์ แสนจะงดงาม ทั้งเทพบุตรเทพธิดาพากันมาชมไม่ขาดสาย ฉันเลือกใช้สอยนุ่งและห่มตามปรารถนาถึงเพียงนี้ สรรพวัตถุซึ่งเป็นอุปกรณ์เครื่องปลื้มใจมากมายก็ยังไม่สิ้นไป [๓๔๓] ฉันได้รับความสุขและความสำราญในวิมานนี้ เพราะอาศัยวิบากแห่งกรรมนั้นเอง กลับไปยังมนุษยโลกแล้วจักทำบุญให้มากขึ้น ลูกเจ้า ขอเจ้าจงนำฉันกลับไปยังมนุษยโลกเถิด (เวมานิกเปรตกล่าวว่า) [๓๔๔] ท่านมาอยู่ในวิมานนี้กว่า ๗๐๐ ปี เป็นคนแก่เฒ่าแล้ว จะไปอยู่ในมนุษยโลกทำไม อนึ่ง ญาติของท่านตายไปหมดแล้ว ท่านจากเปตโลกนี้ไปยังมนุษยโลกนั้นแล้วจักทำอะไรได้ (หญิงนั้นกล่าวว่า) [๓๔๕] เมื่อฉันอยู่ที่วิมานนี้ ๗ ปี^๑- ได้เสวยทิพสมบัติและความสุข อิ่มหนำแล้วกลับไปยังมนุษยโลกตามเดิม จักทำบุญให้มาก ลูกเจ้า ขอท่านจงนำฉันไปส่งยังมนุษยโลกเถิด @เชิงอรรถ : @^๑ คำว่า ๗ ปี ในที่นี้หมายถึง ๗๐๐ ปี นั้นเอง เพราะผู้ที่เสวยความสุขอันเป็นทิพย์ ย่อมไม่กำหนด @วันเวลาที่ผ่านไป (ขุ.เป.อ. ๓๔๕/๑๕๘) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๒๒๑}

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เปตวัตถุ [๒. อุพพริวรรค]

๑๒. กัณณมุณฑเปติวัตถุ

[๓๔๖] เวมานิกเปรตนั้นจับแขนหญิงนั้น นำกลับไปส่งยังบ้านที่นางเกิดและเจริญวัย แล้วพูดกับหญิงนั้นซึ่งกลายเป็นหญิงแก่มีกำลังน้อยที่สุดว่า เธอจงบอกชนแม้อื่นในที่นี้ว่า ท่านทั้งหลายจงทำบุญจะได้รับความสุข [๓๔๗] มนุษย์ทั้งหลายย่อมเดือดร้อนเหมือนเปรตทั้งหลายที่เราเห็นแล้ว เดือดร้อนอยู่เพราะไม่ได้ทำกรรมดีไว้ ก็หมู่สัตว์คือเทวดาและมนุษย์ทำกรรมมีสุขเป็นวิบากแล้ว เป็นผู้ดำรงอยู่ในความสุข สุตตเปตวัตถุที่ ๑๑ จบ