มจร. ๕. ทัพพเถรคาถา : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา [๑. เอกกนิบาต]

๑. ปฐมวรรค ๗. ภัลลิยเถรคาถา

๕. ทัพพเถรคาถา ภาษิตของพระทัพพเถระ ทราบว่า ท่านพระทัพพเถระได้กล่าวคาถาไว้ดังนี้ว่า [๕] พระทัพพะผู้ฝึกได้ยาก ถูกพระศาสดาผู้ฝึกทรงฝึกแล้ว เป็นผู้สันโดษ^๑- ปราศจากความสงสัย ชนะกิเลสได้แล้ว ปราศจากความขลาดกลัว มีจิตคงที่ ดับสนิทแล้ว ๖. สีตวนิยเถรคาถา ภาษิตของพระสีตวนิยเถระ ทราบว่า ท่านพระสีตวนิยเถระได้กล่าวคาถาไว้ดังนี้ว่า [๖] ภิกษุผู้เข้าไปสู่ป่าสีตวันแล้ว ย่อมเป็นผู้โดดเดี่ยว สันโดษ มีจิตตั้งมั่น ชนะกิเลสได้แล้ว ปราศจากความขนพองสยองเกล้า มีปัญญา เจริญกายคตาสติ^๒- ๗. ภัลลิยเถรคาถา ภาษิตของพระภัลลิยเถระ ทราบว่า ท่านพระภัลลิยเถระได้กล่าวคาถาไว้ดังนี้ว่า [๗] ผู้ที่ขจัดเสนาพญามัจจุราช^๓- ได้ เหมือนกระแสน้ำหลาก พัดพังทลายสะพานไม้อ้อซึ่งไม่มีกำลังต้านทาน นับว่าเป็นผู้ชนะกิเลส ปราศจากความขลาดกลัว ฝึกตนดีแล้ว มีจิตคงที่ ดับสนิทแล้ว @เชิงอรรถ : @^๑ ยินดีสิ่งของเท่าที่ตนมีอยู่ (ขุ.เถร.อ. ๑/๕/๖๙) @^๒ กำหนดกายเป็นอารมณ์ (ขุ.เถร.อ. ๑/๖/๖๙) @^๓ ความแก่ ความเจ็บ และความตาย (ขุ.เถร.อ. ๑/๗/๗๒) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๓๐๕}