มจร. ๘. มิคชาลเถรคาถา : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖

๘. มิคชาลเถรคาถา ภาษิตของพระมิคชาลเถระ (พระมิคชาลเถระได้กล่าว ๖ คาถาไว้ดังนี้ว่า) [๔๑๗] พระพุทธเจ้าผู้เป็นเผ่าพันธ์แห่งพระอาทิตย์ย์ ทรงมีพระจักษุ ได้ทรงแสดงไว้ดีแล้ว ซึ่งพระธรรม ที่ล่วงสังโยชน์ได้ทั้งหมด ทำวัฏฏะให้พินาศไปสิ้น {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๔๑๑}

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา [๖. ฉักกนิบาต]

๙. เชนตปุโรหิตปุตตเถรคาถา

[๔๑๘] เป็นธรรมที่นำเหล่าสัตว์ออกจากสงสาร เป็นเครื่องข้ามพ้นสงสารได้ ทำรากเหง้าแห่งตัณหาให้เหือดแห้งไป ทำลายกรรมกิเลสซึ่งเป็นที่ตั้งแห่งความอาฆาตที่มีรากเป็นพิษ ให้ถึงความดับ [๔๑๙] พระธรรมซึ่งเป็นเครื่องกำจัดกรรมให้สิ้นสุด อันพระพุทธเจ้าแสดงแล้ว เพื่อทำลายรากเหง้าอวิชชา ให้ตกไปด้วยวชิรญาณ เมื่อการยึดถือวิญญาณทั้งหลายปรากฏขึ้น [๔๒๐] เป็นธรรมให้รู้เวทนาทั้งหลายได้แจ่มแจ้ง ปลดเปลื้องอุปาทาน พิจารณาเห็นภพดุจหลุมถ่านเพลิงด้วยญาณ [๔๒๑] เป็นธรรมหยั่งรู้ได้ยาก ลึกซึ้ง ห้ามความแก่และความตายได้ เป็นทางประเสริฐประกอบด้วยองค์ ๘ สงบทุกข์ เกษม [๔๒๒] เป็นธรรมเครื่องเห็นแสงสว่างตามความเป็นจริง ถึงความปลอดโปร่งอย่างมาก สงบ มีความเจริญเป็นที่สุด เพราะทรงทราบกรรมว่าเป็นกรรม และวิบากโดยความเป็นวิบาก แห่งธรรมที่อิงอาศัยกันและกันเกิดขึ้น