มจร. ๘. วิชยาเถรีคาถา : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖

๘. วิชยาเถรีคาถา ภาษิตของพระวิชยาเถรี (พระวิชยาเถรีได้กล่าวภาษิตเหล่านี้ด้วยการรเปล่งอุทานว่า) [๑๖๙] เราบังคับจิตให้อยู่ในอำนาจไม่ได้ จึงไม่ได้ความสงบใจ ต้องเข้าออกจากที่อยู่ถึง ๔-๕ ครั้ง [๑๗๐] จึงเข้าไปหาพระเขมาภิกษุณี ไต่ถามโดยเคารพ ท่านแสดงธรรมโปรดเรา คือ ธาตุ อายตนะ @เชิงอรรถ : @^๑ สักกายทิฏฐิ (ความเห็นว่าเป็นตัวของตน) วิจิกิจฉา (ความสงสัย) สีลัพพตปรามาส (ความถือมั่น @ศีลพรต) กามราคะ (ความกำหนัดในกาม) ปฏิฆะ (ความหงุดหงิดขัดเคือง) รูปราคะ (ความปรารถนา @ในรูปภพ) อรูปราคะ (ความปรารถนาในอรูปภพ) มานะ (ความสำคัญตน) อุทธัจจะ (ความฟุ้งซ่าน) @อวิชชา (ความไม่รู้จริง) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๕๘๒}

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรีคาถา [๖. ฉักกนิบาต]

๘. วิชยาเถรีคาถา

[๑๗๑] อริยสัจ ๔ อินทรีย์ ๕ พละ ๕ โพชฌงค์ ๗ และมรรคมีองค์ ๘ เพื่อบรรลุประโยชน์อันสูงสุด [๑๗๒] เราฟังคำของท่านแล้วได้ปฏิบัติตามที่ท่านพร่ำสอน ในปฐมยามแห่งราตรีก็ระลึกชาติก่อนได้ [๑๗๓] ในมัชฌิมยามแห่งราตรี ก็ชำระทิพยจักษุให้หมดจดได้ ในปัจฉิมยามแห่งราตรี ทำลายกองแห่งความมืดได้ [๑๗๔] ในกาลนั้น เรามีความสุขซึ่งเกิดแต่ปีติแผ่ไปทั่วร่างกายอยู่ ในวันที่ ๗ ก็ได้ทำลายกองแห่งความมืดได้แล้ว จึงเหยียดเท้าออก ฉักกนิบาต จบ {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๕๘๓}