อรรถกถาเล่มที่ ๒๗ หน้าที่ ๓๗๗.

าณุกฺกาาณปฺปภาธมฺมุกฺกาธมฺมปฺปภานํ ธารเณน กรเณน จ อุกฺกาธาราติปิ, ปภงฺกราติปิ, อารกตฺตา กิเลเสหิ, อนเย อนิริยนโต, อเย จ อิริยนโต, เนสํ ตถาภาวเหตุภาวโต สเทวเกน โลเกน อรณียโต อริยาติปิ, ปญฺาจกฺขุธมฺมจกฺขูนํ สาติสยปฏิลาเภน จกฺขุมนฺโตติปิ วุจฺจนฺติ. คาถาสุ ปาโมชฺชกรณฏฺานนฺติ นิรามิสปฺปโมทสฺส นิพฺพตฺตกํ านํ การณํ. เอตนฺติ อิทานิ วตฺตพฺพนิทสฺสนํ สนฺธาย วทติ. วิชานตนฺติ สงฺกิเลสโวทาเน ยาถาวโต ชานนฺตานํ. ภาวิตตฺตานนฺติ ภาวิตสภาวานํ, กายภาวนาทีหิ ภาวิตสนฺตานานนฺติ อตฺโถ. ธมฺมชีวินนฺติ มิจฺฉาชีวํ ปหาย ธมฺเมน าเยน ชีวิกกปฺปนโต, ธมฺเมน วา าเยน อตฺตภาวสฺส ปวตฺตนโต, ^๑- สมาปตฺติพหุลตาย วา อคฺคผลธมฺเมน ชีวนโต ธมฺมชีวินํ. อยเมตฺถ ^๒- สงฺเขปตฺโถ:- ยทิทํ ภาวิตตฺตานํ ปรินิฏฺิตสมาธิปญฺาภาวนานํ ตโต เอว ธมฺมชีวินํ อริยานํ ทสฺสนํ, เอตํ อวิปฺปฏิสารนิมิตฺตานํ สีลาทีนํ ปาริปูริเหตุภาวโต วิชานตํ สปฺปญฺชาติกานํ เอกนฺเตเนว ปีติปาโมชฺชการณนฺติ. อิทานิ ตํ ตสฺส การณภาวํ ทสฺเสตุํ "เต โชตยนฺตี"ติ โอสานคาถาทฺวยมาห. ตตฺถ เตติ เต ภาวิตตฺตา ธมฺมชีวิโน อริยา. โชตยนฺตีติ ปกาสยนฺติ. ภาสยนฺตีติ สทฺธมฺโมภาเสน โลกํ ปภาสยนฺติ, ธมฺมํ เทเสนฺตีติ อตฺโถ. เยสนฺติ เยสํ อริยานํ. สาสนนฺติ โอวาทํ. สมฺมทญฺายาติ ปุพฺพภาคาเณหิ สมฺมเทว ชานิตฺวา. เสสํ วุตฺตนยเมว. ปญฺจมสุตฺตวณฺณนา นิฏฺิตา. -------------- @เชิงอรรถ: ^๑ ก. วหนโต ^๒ ฉ.ม. อยํ เหตฺถ

เนื้อความอรรถกถาฉบับภาษาบาลี อักษรไทย เล่มที่ ๒๗ หน้าที่ ๓๗๗. http://84000.org/tipitaka/read/attha_page.php?book=27&page=377&pages=1&edition=pali ศึกษาพระสูตร (เนื้อความ) นี้แยกตามสารบัญ :- http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/read_th.php?B=27&A=8354&pagebreak=1 http://84000.org/tipitaka/atthapali/th_line.php?B=27&A=8354&pagebreak=1#p377