พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๕ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๗
สังยุตตนิกาย สคาถวรรค

             [๗๙๐] ครั้งนั้นแล เทวดาผู้สิงอยู่ในแนวป่านั้น มีความเอ็นดู ใคร่
ประโยชน์ หวังจะให้ภิกษุนั้นสังเวช จึงเข้าไปหาถึงที่อยู่ ครั้นแล้วได้กล่าวกะภิกษุ
นั้นด้วยคาถาว่า
                          ท่านถูกวิตกกิน เพราะมนสิการไม่แยบคาย ท่านจงละ
                          มนสิการไม่แยบคายเสีย และจงใคร่ครวญโดยแยบคาย ท่าน
                          ปรารภพระศาสดาพระธรรม พระสงฆ์ และศีลของตนแล้ว
                          จะบรรลุความปราโมทย์ ปีติและสุขโดยไม่ต้องสงสัย แต่นั้น
                          ท่านจักเป็นผู้มากด้วยความปราโมทย์ จักกระทำที่สุดแห่ง
                          ทุกข์ได้ ฯ
             ลำดับนั้นแล ภิกษุนั้น เป็นผู้อันเทวดานั้นให้สังเวชถึงซึ่งความสลดใจ
แล้วแล ฯ

             เนื้อความพระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๕ บรรทัดที่ ๖๕๕๐-๖๕๖๐ หน้าที่ ๒๘๒.
http://84000.org/tipitaka/read/v.php?B=15&A=6550&Z=6560&pagebreak=0
http://84000.org/tipitaka/read/byitem_s.php?book=15&item=790&items=1
             อ่านโดยใช้เครื่องหมาย [เลขข้อ] เป็น เกณฑ์แบ่งข้อ :-
http://84000.org/tipitaka/read/byitem_s.php?book=15&item=790&items=1&mode=bracket
             อ่านเทียบพระไตรปิฎกภาษาบาลี อักษรไทย :-
http://84000.org/tipitaka/pali/pali_item_s.php?book=15&item=790&items=1
             อ่านเทียบพระไตรปิฎกฉบับภาษาบาลีอักษรโรมัน :-
http://84000.org/tipitaka/read/roman_item_s.php?book=15&item=790&items=1
             ศึกษาอรรถกถานี้ได้ที่ :-
http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=15&i=790
             สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๕
http://84000.org/tipitaka/read/?index_15