มจร. ๗. ติตติรชาดก : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗

๗. ติตติรชาดก (๓๗) ว่าด้วยนกกระทา (พระศาสดาทรงติเตียนพวกภิกษุฉัพพัคคีย์ผู้ไม่มีความเคารพยำเกรงต่อภิกษุผู้ แก่กว่า จึงตรัสว่า) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๗ หน้า : ๑๕}

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก [๑. เอกกนิบาต]

๔. กุลาวกวรรค ๙. นันทชาดก (๓๙)

[๓๗] นรชนเหล่าใดฉลาดในธรรม^๑- ประพฤติอ่อนน้อมถ่อมตนต่อบุคคลผู้เจริญ^๒- ทั้งหลาย นรชนเหล่านั้นเป็นผู้ได้รับการสรรเสริญในปัจจุบัน และมีสุคติภพในเบื้องหน้า ติตติรชาดกที่ ๗ จบ ๘. พกชาดก (๓๘) ว่าด้วยนกยาง (รุกขเทวดาโพธิสัตว์สถิตอยู่ที่ต้นกุ่ม ได้เห็นเหตุอัศจรรย์ที่นกยางถูกปูหนีบ คอจมน้ำตาย เมื่อจะให้สาธุการ จึงกล่าวว่า) [๓๘] ผู้ใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกลวงผู้อื่น จะพบความสุขอยู่ได้ไม่นาน ผู้ใช้เล่ห์เหลี่ยมหลอกลวงผู้อื่นนั้น ต้องประสบบาปกรรมที่ตนทำไว้ เหมือนนกยางที่ถูกปูหนีบตาย พกชาดกที่ ๘ จบ ๙. นันทชาดก (๓๙) ว่าด้วยนายนันททาส (กุฎุมพีโพธิสัตว์เมื่อจะบอกขุมทรัพย์แก่กุมารผู้เป็นลูกของเพื่อน จึงกล่าวว่า) [๓๙] ทาสชื่อนันทะ เกิดจากนางทาสี ยืนพูดคำหยาบอยู่ที่ใด เรารู้ว่ามีกองรัตนะและมาลัยทองอยู่ที่นั้น นันทชาดกที่ ๙ จบ @เชิงอรรถ : @^๑ ธรรม ในที่นี้หมายถึงความประพฤติยำเกรงต่อบุคคลผู้เจริญ (ขุ.ชา.อ. ๑/๓๗/๓๒๘) @^๒ ผู้เจริญมี ๓ ประเภท คือ (๑) เจริญโดยชาติ (๒) เจริญโดยวัย (๓) เจริญโดยคุณ (ขุ.ชา.อ. ๑/๓๗/๓๒๘) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๗ หน้า : ๑๖}