|
| บทนำ พระวินัยปิฎก พระสุตตันตปิฎก พระอภิธรรมปิฎก ค้นพระไตรปิฎก ชาดก หนังสือธรรมะ |
 |
| |
    
[แก้อรรถว่าด้วยการบริโภคน้ำมีตัวสัตว์] แม้ภิกษุเข้าไปสู่สระพังนํ้าก็ดี สระโบกขรณีก็ดี ให้คลื่นเกิดขึ้นเพื่อต้องการให้นํ้าทะลักออกภายนอก (เป็นปาจิตตีย์). พวกภิกษุเมื่อชำระสระพังหรือสระโบกขรณี พึงถ่ายเทนํ้าที่ตักจากสระพังหรือจากสระโบกขรณีนั้นลงในนํ้าเท่านั้น. เมื่อในที่ใกล้ไม่มีนํ้า พึงเทนํ้าที่เป็นกัปปิยะ ๘ หม้อหรือ ๑๐ หม้อลงในประเทศที่ขังนํ้าได้ (แอ่งนํ้า) แล้วพึงเทลงในนํ้าที่เป็นกัปปิยะซึ่งเทไว้นั้น. อย่าพึงเทนํ้าลงบนหินอันร้อน ด้วยสำคัญว่า จักไหลกลับลงไปในนํ้า. แต่จะรดให้หินเย็นด้วยนํ้าที่เป็นกัปปิยะ ควรอยู่. บทที่เหลือในสิกขาบทนี้ตื้นทั้งนั้น. สิกขาบทนี้มีสมุฏฐาน ๓ เป็นกิริยา สัญญาวิโมกข์ สจิตตกะ ปัณณัตติวัชชะ กายกรรม วจีกรรม มีจิต ๓ มีเวทนา ๓ แล. แต่ในสิกขาบทนี้ บัณฑิตพึงทราบว่าเป็นปัณณัตติวัชชะ เพราะภิกษุแม้รู้ว่านํ้ามีตัวสัตว์ แล้วบริโภคด้วยสำคัญว่าเป็นนํ้า ดุจในการที่แม้รู้ว่าตั๊กแตนและสัตว์เล็กจะตกลงไปแล้ว ตามประทีปด้วยจิตบริสุทธิ์ ฉะนั้น ดังนี้แล. สัปปาณกสิกขาบทที่ ๒ จบ. ------------------------------------------------------------ .. อรรถกถา ปาจิตติยกัณฑ์ ปาจิตติย์ สัปปาณกวรรคที่ ๗ สิกขาบทที่ ๒ จบ. |