มจร. ๒. ติสสเมตเตยยมาณวกปัญหา : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๕

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต [๕. ปารายนวรรค]

๓. ปุณณกมาณวกปัญหา

๒. ติสสเมตเตยยมาณวกปัญหา^๑- ว่าด้วยปัญหาของติสสเมตเตยยมาณพ [๑๐๔๗] (ติสสเมตเตยยมาณพทูลถามดังนี้) ใครชื่อว่าเป็นผู้สันโดษในโลกนี้ ความหวั่นไหวทั้งหลายย่อมไม่มีแก่ใคร ใครรู้ชัดส่วนสุดทั้ง ๒ ด้านแล้ว^๒- ไม่ยึดติดในท่ามกลางด้วยมันตา พระองค์ตรัสเรียกใครว่า เป็นมหาบุรุษ ใครล่วงพ้นเครื่องร้อยรัดในโลกนี้ได้ [๑๐๔๘] (พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า เมตเตยยะ) บุคคลเป็นผู้มีพรหมจรรย์^๓- (เพราะเห็นโทษ) ในกามทั้งหลาย ชื่อว่า เป็นผู้สันโดษ ผู้คลายตัณหาแล้ว มีสติทุกเมื่อ รู้ธรรมทั้งหลายแล้วดับกิเลสได้ ภิกษุนั้นชื่อว่า เป็นผู้ไม่หวั่นไหว [๑๐๔๙] ภิกษุนั้นชื่อว่า รู้ชัดส่วนสุดทั้ง ๒ ด้านแล้ว ไม่ยึดติดในท่ามกลางด้วยมันตา เราเรียกภิกษุนั้นว่า เป็นมหาบุรุษ ภิกษุนั้นชื่อว่า ล่วงพ้นเครื่องร้อยรัดในโลกนี้ได้ ติสสเมตเตยยมาณวกปัญหาที่ ๒ จบ @เชิงอรรถ : @^๑ ดูเทียบ ขุ.จู. (แปล) ๓๐/๖๕-๖๗/๑๓ @^๒ ส่วนสุด ๒ ด้าน ได้แก่ ผัสสะเป็นส่วนสุดด้านหนึ่ง ผัสสสมุทัยเป็นส่วนสุดด้านหนึ่ง ผัสสนิโรธอยู่ท่ามกลาง @เป็นต้น (ขุ.จู. (แปล) ๓๐/๑๑/๗๙) @^๓ พรหมจรรย์ ในที่นี้หมายถึงมรรคพรหมจรรย์ (ขุ.สุ.อ. ๒/๑๐๔๘/๔๓๖) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๕ หน้า : ๗๔๘}