มจร. ๑. นาคสมาลเถรคาถา : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา [๔. จตุตกกนิบาต]

๒. ภคุเถรคาถา

๔. จตุกกนิบาต ๑. นาคสมาลเถรคาถา ภาษิตของพระนาคสมาลเถระ (พระนาคสมาลเถระพยากรณ์พระอรหัตด้วย ๔ คาถาไว้ดังนี้ว่า) [๒๖๗] หญิงนักฟ้อนตกแต่งร่างกายนุ่งผ้าสวยงาม ทัดทรงดอกไม้ ลูบไล้ด้วยจุรณแก่นจันทน์ ฟ้อนรำอยู่ในท่ามกลางถนนหลวง เมื่อดนตรีบรรเลงอยู่ [๒๖๘] เมื่อเราเดินเข้าไปบิณฑบาต ได้เห็นนางผู้ตกแต่งร่างกาย นุ่งผ้าสวยงาม เหมือนบ่วงมัจจุราชที่วางดักไว้ [๒๖๙] จากนั้น โยนิโสมนสิการจึงเกิดขึ้นแก่เรา โทษก็ปรากฏ ความเบื่อหน่ายก็เกิดขึ้นพร้อมกัน [๒๗๐] ต่อแต่นั้น จิตของเราก็หลุดพ้น ท่านจงมองเห็นธรรมว่าเป็นธรรมดีงาม เราบรรลุวิชชา ๓ ^๑- ได้ทำตามคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว ๒. ภคุเถรคาถา ภาษิตของพระภคุเถระ (พระภคุเถระได้กล่าว ๔ คาถาไว้ดังนี้ว่า) [๒๗๑] เราถูกความง่วงเหงาหาวนอนครอบงำ ได้ออกไปจากที่อยู่ กำลังขึ้นที่จงกรม ได้ล้มลงที่พื้นดินตรงนั้นเอง @เชิงอรรถ : @^๑ วิชชา ๓ คือ (๑) ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ ความรู้ที่ให้ระลึกชาติได้ (๒) จุตูปปาตญาณ ความรู้การจุติ @และอุบัติของสัตว์ทั้งหลาย (๓) อาสวักขยญาณ ความรู้ที่ทำอาสวะให้สิ้น (ที.ปา. ๑๑/๓๕๓/๒๕๔) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๓๘๓}