มจร. ๔. กุณฑกกุจฉิสินธวชาดก : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก [๓. ติกนิบาต]

๑. สังกัปปวรรค ๕. สุกชาดก (๒๕๕)

๔. กุณฑกกุจฉิสินธวชาดก (๒๕๔) ว่าด้วยม้าสินธพกินรำข้าว (พระโพธิสัตว์เกิดในตระกูลพ่อค้าเมื่อจะทดลองลูกม้าสินธพ จึงกล่าวว่า) [๑๐] หญ้าอันเป็นเดน ข้าวตัง และรำข้าวเจ้าเคยกินมาแล้ว นั่นเป็นอาหารของเจ้า เพราะเหตุใดบัดนี้เจ้าจึงไม่กิน (ลูกม้าสินธพได้กล่าวว่า) [๑๑] มหาพราหมณ์ สถานที่ใดประชาชนไม่รู้จัก สัตว์เลี้ยงโดยชาติ โดยวินัย^๑- สถานที่นั้นมีข้าวตังและรำข้าวอยู่เป็นจำนวนมาก [๑๒] ส่วนท่านรู้จักข้าพเจ้าดีว่า ม้านี้เป็นม้าชั้นยอดชนิดใด ข้าพเจ้ารู้อยู่ เพราะอาศัยท่านผู้รู้ จึงไม่กินรำข้าวของท่าน กุณฑกกุจฉิสินธวชาดกที่ ๔ จบ ๕. สุกชาดก (๒๕๕) ว่าด้วยลูกนกแขกเต้า (พระศาสดาครั้นทรงนำเรื่องในอดีตมาแล้ว จึงได้ตรัสว่า) [๑๓] นกแขกเต้าตัวนั้นรู้ประมาณในการกินอาหารเพียงใด จะมีอายุยืนและเลี้ยงดูมารดาบิดาได้นานเพียงนั้น [๑๔] แต่เมื่อกลืนกินอาหารมากเกินไป มันจึงจมลงแล้วในสมุทรนั้น เพราะว่ามันไม่รู้จักประมาณ @เชิงอรรถ : @^๑ วินัย ในที่นี้หมายถึงความประพฤติ (ขุ.ชา.อ. ๔/๑๑/๒๔) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๗ หน้า : ๑๒๒}