มจร. ๑. คิชฌชาดก : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก [๙. นวกนิบาต]

๑. คิชฌชาดก (๔๒๗)

๙. นวกนิบาต ๑. คิชฌชาดก (๔๒๗) ว่าด้วยนกแร้ง (พระผู้มีพระภาคตรัสว่า) [๑] หนทางที่คิชฌบรรพตชื่อปริสังกุปถะมีมาแต่โบราณ ณ หนทางนั้นมีนกแร้งเลี้ยงพ่อแม่ที่แก่อยู่ มันได้นำเอามันข้นของงูเหลือมมาให้พ่อแม่กินโดยมาก [๒] ก็พ่อของแร้งรู้อยู่ว่า ลูกบินสูงเกินไปจะตก จึงได้สอนลูกแร้งชื่อสุปัตตะตัวแข็งแรง กล้าหาญ บินไปได้ไกลว่า [๓] ลูก เมื่อใดเจ้ารู้ว่า แผ่นดินที่ทะเลล้อมรอบ กลมเหมือนวงล้อลอยอยู่ในน้ำ เจ้าจงกลับแค่นั้นนะ ลูกอย่าบินไปเกินกว่านั้น [๔] ปักษีตัวมีกำลัง เป็นพญานก โผขึ้นด้วยกำลัง เอี้ยวคอมองดูภูเขาและป่าไม้ [๕] นกแร้งได้เห็นแผ่นดินที่มีทะเลล้อมรอบ กลมเหมือนวงล้อ เหมือนอย่างที่ได้ฟังจากพ่อของมัน [๖] มันก็ยังบินเลยสถานที่ที่บิดาบอกนั้นไป สายลมอันแรงกล้า ก็ได้พัดกระหน่ำนกแร้งตัวแข็งแรงนั้น [๗] สัตว์ที่บินเลยไป ไม่อาจจะบินกลับได้อีกเลย นกแร้งตกอยู่ในอำนาจของลมเวรัมภา ได้ถึงความพินาศแล้ว [๘] ลูกเมียของมันและนกแร้งเหล่าอื่นที่อาศัยมันเป็นอยู่ ทั้งหมดถึงความพินาศ เพราะนกที่ไม่ทำตามโอวาทตัวเดียว {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๗ หน้า : ๓๐๑}

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก [๙. นวกนิบาต]

๒. โกสัมพิยชาดก (๔๒๘)

[๙] ผู้ใดในโลกนี้ไม่เชื่อฟังคำของผู้ใหญ่ทั้งหลาย ประพฤติเกินขอบเขตย่อมเดือดร้อน เหมือนนกแร้งที่ละเมิดคำสอน ผู้นั้นแลย่อมถึงความพินาศ เพราะไม่กระทำตามคำสอนของผู้ใหญ่ คิชฌชาดกที่ ๑ จบ