มจร. ๒. สิริมิตตเถรคาถา : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖

๒. สิริมิตตเถรคาถา ภาษิตของพระสิริมิตตเถระ (พระสิริมิตตเถระได้กล่าวคาถาเหล่านี้ว่า) [๕๐๒] ภิกษุใดไม่มักโกรธ ไม่ผูกโกรธ ไม่มีมายา ไม่ส่อเสียด ภิกษุนั้นผู้คงที่ละไปแล้ว ย่อมไม่เศร้าโศกด้วยข้อปฏิบัติตามที่กล่าวมานี้ [๕๐๓] ภิกษุใดไม่มักโกรธ ไม่ผูกโกรธ ไม่มีมายา ไม่ส่อเสียด ภิกษุนั้นคุ้มครองทวารไว้ได้ทุกเมื่อ ละไปแล้ว ย่อมไม่เศร้าโศกด้วยข้อปฏิบัติตามที่กล่าวมานี้ {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๔๒๕}

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา [๘. อัฏฐกนิบาต]

๒. สิริมิตตเถรคาถา

[๕๐๔] ภิกษุใดไม่มักโกรธ ไม่ผูกโกรธ ไม่มีมายา ไม่ส่อเสียด มีศีลงาม ภิกษุนั้นละไปแล้ว ย่อมไม่เศร้าโศกด้วยข้อปฏิบัติตามที่กล่าวมานี้ [๕๐๕] ภิกษุใดไม่มักโกรธ ไม่ผูกโกรธ ไม่มีมายา ไม่ส่อเสียด เป็นกัลยาณมิตร ภิกษุนั้นละไปแล้ว ย่อมไม่เศร้าโศกด้วยข้อปฏิบัติตามที่กล่าวมานี้ [๕๐๖] ภิกษุใดไม่มักโกรธ ไม่ผูกโกรธ ไม่มีมายา ไม่ส่อเสียด มีปัญญาดี ภิกษุนั้นละไปแล้ว ย่อมไม่เศร้าโศกในโลกหน้าด้วยข้อปฏิบัติตามที่กล่าวมานี้ [๕๐๗] ผู้ใดมีศรัทธาในพระตถาคตตั้งมั่น ไม่หวั่นไหว มีศีล และมีกัลยาณธรรม ที่พระอริยเจ้าปรารถนาและสรรเสริญ [๕๐๘] ผู้ใดมีความเลื่อมใสในพระสงฆ์ ทั้งมีความเห็นตรง พระอริยเจ้าทั้งหลายมีพระพุทธเจ้าเป็นต้น ได้เรียกผู้นั้นว่า เป็นผู้ไม่ขัดสน ชีวิตของเขาก็ไม่ไร้ประโยชน์ [๕๐๙] เพราะฉะนั้น ผู้มีปัญญา เมื่อระลึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย จึงควรประกอบศรัทธา ศีล ความเลื่อมใส และความเห็นธรรมไว้เนืองๆ {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๔๒๖}