มจร. ๗. ทุติยอวัณณารหสูตร : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๒

พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ปัญจกนิบาต [๕. ปัญจมปัณณาสก์]

๔. อาวาสิกวรรค ๗. ทุติยอวัณณารหสูตร

๗. ทุติยอวัณณารหสูตร ว่าด้วยคนที่ควรติเตียน สูตรที่ ๒ [๒๓๗] ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเจ้าอาวาสประกอบด้วยธรรม ๕ ประการ ย่อมดำรงอยู่ในนรก เหมือนถูกนำไปฝังไว้ ธรรม ๕ ประการ อะไรบ้าง คือ ภิกษุเจ้าอาวาส ๑. ไม่พิจารณา ไม่ไตร่ตรอง สรรเสริญคนที่ควรติเตียน ๒. ไม่พิจารณา ไม่ไตร่ตรอง ติเตียนคนที่ควรสรรเสริญ ๓. เป็นผู้ตระหนี่อาวาส หวงแหนอาวาส ๔. เป็นผู้ตระหนี่ตระกูล หวงแหนตระกูล ๕. ทำศรัทธาไทยให้ตกไป ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเจ้าอาวาสประกอบด้วยธรรม ๕ ประการนี้แล ย่อมดำรง อยู่ในนรก เหมือนถูกนำไปฝังไว้ ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเจ้าอาวาสประกอบด้วยธรรม ๕ ประการ ย่อมดำรงอยู่ ในสวรรค์ เหมือนได้รับอัญเชิญไปประดิษฐานไว้ ธรรม ๕ ประการ อะไรบ้าง คือ ภิกษุเจ้าอาวาส ๑. พิจารณา ไตร่ตรองแล้ว ติเตียนคนที่ควรติเตียน ๒. พิจารณา ไตร่ตรองแล้ว สรรเสริญคนที่ควรสรรเสริญ ๓. เป็นผู้ไม่ตระหนี่อาวาส ไม่หวงแหนอาวาส ๔. เป็นผู้ไม่ตระหนี่ตระกูล ไม่หวงแหนตระกูล ๕. ไม่ทำศรัทธาไทยให้ตกไป ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเจ้าอาวาสประกอบด้วยธรรม ๕ ประการนี้แล ย่อมดำรง อยู่ในสวรรค์ เหมือนได้รับอัญเชิญไปประดิษฐานไว้ ทุติยอวัณณารหสูตรที่ ๗ จบ {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๒ หน้า : ๓๗๙}