พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๘ [ฉบับมหาจุฬาฯ]
ขุททกนิกาย วิมาน-เปตวัตถุ เถร-เถรีคาถา

                                                                 พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เปตวัตถุ [๒. อุพพริวรรค]
                                                                 ๑๑. สุตตเปตวัตถุ
๑๑. สุตตเปตวัตถุ
เรื่องหญิงผู้ถวายด้ายได้ไปอยู่กับเปรต
             (หญิงคนหนึ่งไปอยู่กับเวมานิกเปรตเป็นเวลา ๗๐๐ ปี เกิดความเบื่อหน่าย
จึงกล่าวกับเวมานิกเปรตนั้นว่า)
             [๓๔๑] เมื่อก่อน ฉันได้ถวายด้ายแก่ภิกษุซึ่งเข้าไปขอถึงเรือนของฉัน
                       ฉันได้เสวยวิบากซึ่งเป็นผลแห่งการถวายด้ายนั้น
                       อนึ่ง ผ้ามากมายหลายโกฏิบังเกิดมีแก่ฉัน
             [๓๔๒] วิมานของฉันดารดาษไปด้วยดอกไม้ น่ารื่นรมย์ แสนจะงดงาม
                       ทั้งเทพบุตรเทพธิดาพากันมาชมไม่ขาดสาย
                       ฉันเลือกใช้สอยนุ่งและห่มตามปรารถนาถึงเพียงนี้
                       สรรพวัตถุซึ่งเป็นอุปกรณ์เครื่องปลื้มใจมากมายก็ยังไม่สิ้นไป
             [๓๔๓] ฉันได้รับความสุขและความสำราญในวิมานนี้
                       เพราะอาศัยวิบากแห่งกรรมนั้นเอง
                       กลับไปยังมนุษยโลกแล้วจักทำบุญให้มากขึ้น
                       ลูกเจ้า ขอเจ้าจงนำฉันกลับไปยังมนุษยโลกเถิด
             (เวมานิกเปรตกล่าวว่า)
             [๓๔๔] ท่านมาอยู่ในวิมานนี้กว่า ๗๐๐ ปี เป็นคนแก่เฒ่าแล้ว
                       จะไปอยู่ในมนุษยโลกทำไม อนึ่ง ญาติของท่านตายไปหมดแล้ว
                       ท่านจากเปตโลกนี้ไปยังมนุษยโลกนั้นแล้วจักทำอะไรได้
             (หญิงนั้นกล่าวว่า)
             [๓๔๕] เมื่อฉันอยู่ที่วิมานนี้ ๗ ปี๑- ได้เสวยทิพสมบัติและความสุข
                       อิ่มหนำแล้วกลับไปยังมนุษยโลกตามเดิม จักทำบุญให้มาก
                       ลูกเจ้า ขอท่านจงนำฉันไปส่งยังมนุษยโลกเถิด
@เชิงอรรถ :
@๑ คำว่า ๗ ปี ในที่นี้หมายถึง ๗๐๐ ปี นั้นเอง เพราะผู้ที่เสวยความสุขอันเป็นทิพย์ ย่อมไม่กำหนด
@วันเวลาที่ผ่านไป (ขุ.เป.อ. ๓๔๕/๑๕๘)
{ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๒๒๑}

                                                                 พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เปตวัตถุ [๒. อุพพริวรรค]
                                                                 ๑๒. กัณณมุณฑเปติวัตถุ
             [๓๔๖] เวมานิกเปรตนั้นจับแขนหญิงนั้น
                       นำกลับไปส่งยังบ้านที่นางเกิดและเจริญวัย
                       แล้วพูดกับหญิงนั้นซึ่งกลายเป็นหญิงแก่มีกำลังน้อยที่สุดว่า
                       เธอจงบอกชนแม้อื่นในที่นี้ว่า
                       ท่านทั้งหลายจงทำบุญจะได้รับความสุข
             [๓๔๗] มนุษย์ทั้งหลายย่อมเดือดร้อนเหมือนเปรตทั้งหลายที่เราเห็นแล้ว
                       เดือดร้อนอยู่เพราะไม่ได้ทำกรรมดีไว้
                       ก็หมู่สัตว์คือเทวดาและมนุษย์ทำกรรมมีสุขเป็นวิบากแล้ว
                       เป็นผู้ดำรงอยู่ในความสุข
สุตตเปตวัตถุที่ ๑๑ จบ

                  เนื้อความพระไตรปิฎกฉบับมหาจุฬาฯ เล่มที่ ๒๖ หน้าที่ ๒๒๑-๒๒๒.
http://84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=26&siri=108
             ฟังเนื้อความพระไตรปิฎก : [คลิกเพื่อฟัง]
                  อ่านเทียบพระไตรปิฎกฉบับหลวง :-
http://84000.org/tipitaka/read/v.php?B=26&A=3860&Z=3887
                  ศึกษาอรรถกถานี้ได้ที่ :-
http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=26&i=108
             พระไตรปิฏกฉบับภาษาบาลีอักษรไทย :-
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/pali_item_s.php?book=26&item=108&items=1
             อ่านอรรถกถาภาษาบาลีอักษรไทย :-
http://84000.org/tipitaka/atthapali/read_th.php?B=31&A=3435
             The Pali Tipitaka in Roman :-
http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/roman_item_s.php?book=26&item=108&items=1
             The Pali Atthakatha in Roman :-
http://84000.org/tipitaka/atthapali/read_rm.php?B=31&A=3435
                  สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖
http://84000.org/tipitaka/read/?index_mcu26