มจร. ๒. ภคุเถรคาถา : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖

๒. ภคุเถรคาถา ภาษิตของพระภคุเถระ (พระภคุเถระได้กล่าว ๔ คาถาไว้ดังนี้ว่า) [๒๗๑] เราถูกความง่วงเหงาหาวนอนครอบงำ ได้ออกไปจากที่อยู่ กำลังขึ้นที่จงกรม ได้ล้มลงที่พื้นดินตรงนั้นเอง @เชิงอรรถ : @^๑ วิชชา ๓ คือ (๑) ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ ความรู้ที่ให้ระลึกชาติได้ (๒) จุตูปปาตญาณ ความรู้การจุติ @และอุบัติของสัตว์ทั้งหลาย (๓) อาสวักขยญาณ ความรู้ที่ทำอาสวะให้สิ้น (ที.ปา. ๑๑/๓๕๓/๒๕๔) {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๓๘๓}

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา [๔. จตุตกกนิบาต]

๓. สภิยเถรคาถา

[๒๗๒] เรานั้นนวดตัวแล้ว กลับขึ้นที่จงกรมใหม่ มีใจตั้งมั่นดีแล้ว ได้จงกรม ณ ที่จงกรม [๒๗๓] จากนั้น โยนิโสมนสิการจึงเกิดขึ้นแก่เรา โทษก็ปรากฏ ความเบื่อหน่ายก็เกิดขึ้นพร้อมกัน [๒๗๔] ต่อแต่นั้น จิตของเราก็หลุดพ้น ท่านจงมองเห็นธรรมว่าเป็นธรรมดีงาม เราบรรลุวิชชา ๓ ได้ทำตามคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว