มจร. ๑๐. ธัมมิกเถรคาถา : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา [๔. จตุตกกนิบาต]

๑๐. ธัมมิกเถรคาถา

๑๐. ธัมมิกเถรคาถา ภาษิตของพระธรรมิกเถระ (พระศาสดาได้ตรัส ๓ พระคาถาไว้ดังนี้ว่า) [๓๐๓] ธรรมเท่านั้นย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม ธรรมที่ประพฤติดีแล้วย่อมนำสุขมาให้ นี้เป็นอานิสงส์ในธรรมที่ประพฤติดีแล้ว ผู้ประพฤติธรรมย่อมไม่ไปสู่ทุคติ [๓๐๔] เพราะธรรมและอธรรมทั้งสองมีผลไม่เหมือนกัน อธรรมนำไปสู่นรก ธรรมให้ถึงสุคติ [๓๐๕] เพราะเหตุนั้น บุคคลเมื่อชื่นชมยินดีด้วยโอวาท อันพระตถาคตผู้มั่นคงตรัสไว้ดีแล้วอย่างนี้ พึงทำความพอใจในธรรมทั้งหลาย สาวกทั้งหลายของพระตถาคตผู้ประเสริฐ ตั้งอยู่ในธรรมแล้ว เป็นนักปราชญ์ ถึงธรรมว่าเป็นที่พึ่งอันประเสริฐสุด ย่อมพ้นไปได้ (พระธรรมิกเถระได้พยากรณ์พระอรหัตด้วยคาถาสุดท้ายว่า) [๓๐๖] เรากำจัดอวิชชาซึ่งเป็นรากเหง้าดุจหัวฝี ถอนข่ายคือตัณหาได้แล้ว เรานั้นสิ้นสังสารวัฏแล้ว และไม่มีกิเลสเป็นเหตุขัดข้อง เหมือนดวงจันทร์ในวันเพ็ญปราศจากเมฆหมอก {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๓๘๙}