มจร. ๒. สุภูตเถรคาถา : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา [๕. ปัญจกนิบาต]

๒. สุภูตเถรคาถา

๒. สุภูตเถรคาถา ภาษิตของพระสุภูตเถระ (พระสุภูตเถระได้กล่าว ๕ คาถาไว้ดังนี้ว่า) [๓๒๐] คนผู้ประสงค์จะทำการงาน ประกอบตนอยู่ในการงานที่ไม่ควรประกอบ หากยังขืนทำอยู่ จะไม่ประสบความสำเร็จ การประกอบในการงานที่ไม่ควรประกอบนั้นแล เป็นลักษณะแห่งความล้มเหลว [๓๒๑] บุคคลใดยังเพิกถอนความเป็นอยู่อย่างลำบากไม่ได้ หากละทิ้งความไม่ประมาทซึ่งเป็นธรรมอันเอกเสีย บุคคลนั้นเป็นเหมือนคนกาลกิณี หากละทิ้งธรรมอื่นๆ เสียแม้ทั้งหมด ก็จะพึงเป็นเหมือนคนตาบอด เพราะมองไม่เห็นทั้งธรรมที่สงบและธรรมที่ไม่สงบ [๓๒๒] บุคคลควรพูดถึงสิ่งที่ตนทำได้ ไม่พึงพูดถึงสิ่งที่ตนทำไม่ได้ บัณฑิตทั้งหลายย่อมรู้จักบุคคลผู้ไม่ทำ ดีแต่พูด [๓๒๓] ดอกไม้งาม มีสีสวย(แต่)ไม่มีกลิ่น แม้ฉันใด วาจาสุภาษิตก็ฉันนั้น ย่อมไม่มีผลแก่ผู้ไม่ทำตาม [๓๒๔] ดอกไม้งาม มีทั้งสีและมีกลิ่น แม้ฉันใด วาจาสุภาษิต ก็ฉันนั้น ย่อมมีผลแก่ผู้ทำตามด้วยดี {ที่มา : โปรแกรมพระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม : ๒๖ หน้า : ๓๙๓}