| | ๔. | ผเลหิเนเกหิ สมิทฺธิภูตา
|
| | | วิจิตฺตรุกฺขา อุภโตวกาเส
|
| | | ขุทฺทํ ปิปาสมฺปิ วิโนทยนฺติ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ต้นไม้ที่งดงามทั้งหลาย ในโอกาสสองข้างทาง
|
| | ดกดื่นด้วยผลเป็นอันมาก บรรเทาความยากไร้ ทั้ง
|
| | ความหิวระหายได้ ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควร
|
| | สำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๕. | วิจิตฺตมาลา สุจิปลฺลเวหิ
|
| | | สุสชฺชิตา โมรกลาปสนฺนิภา
|
| | | รุกฺขา วิโรจนฺติ อุโภสุ ปสฺเสสุ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ต้นไม้ทั้งหลาย มีดอกงดงาม อันใบอ่อนที่สะอาด
|
| | ตกแต่งแล้ว เสมือนต้นหางนกยูง อร่ามไปทั้งสองข้างทาง
|
| | ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว
|
| | พระเจ้าข้า.
|
| | ๖. | วิโรจมานา ผลปลฺลเวหิ
|
| | | สุสชฺชิตา วาสนิวาสภูตา
|
| | | โตเสนฺติ อทฺธานกิลนฺตสตฺเต
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ต้นไม้ทั้งหลาย รุ่งโรจน์ อันผลและใบอ่อนตกแต่ง
|
| | แล้ว ประดับประดาด้วยน้ำหอม ย่อมปลอบประโลมใจ
|
| | เหล่าสัตว์ที่เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางไกล ข้าแต่พระ
|
| | มหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๗. | สุผุลฺลิตคฺคา วนคุมฺพนิสฺสิตา
|
| | | ลตา อเนกา สุวิราชมานา
|
| | | โตเสนฺติ สตฺเต มณิมณฺฑปาว
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | เถาวัลย์เป็นอันมาก อาศัยพุ่มไม้ในป่า บนยอด
|
| | ออกดอกบานสวย สง่างาม ย่อมปลอบประโลมใจเหล่า
|
| | สัตว์ เหมือนมณฑปมณี ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัย
|
| | สมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๘. | ลตา อเนกา ทุมนิสฺสิตาว
|
| | | ปิเยหิ สทฺธึ สหิตา วธูว
|
| | | ปโลภยนฺติ หิ สุคนฺธคนฺธา
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | เถาวัลย์เป็นอันมาก อาศัยต้นไม้ ประหนึ่งหญิง
|
| | สาวไปกับชายที่รัก มีกลิ่นหอมอบอวลประโลมใจ
|
| | ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรส
|
| | แล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๙. | วิจิตฺตนีลาทิมนุญฺญวณฺณา
|
| | | ทิชา สมนฺตา อภิกูชมานา
|
| | | โตเสนฺติ มญฺชุสฺสรตา รตีหิ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ฝูงนก มีสีสรรสวยงามน่าชื่นใจ มีสีเขียวเป็นต้น
|
| | ส่งเสียงร้องไพเราะโดยรอบ ด้วยความยินดี ปลอบ
|
| | ประโลม ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับ
|
| | พระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า. |
| | ๑๐. | มิคา จ นานา สุวิราชมานา
|
| | | อุตฺตุงฺคกณฺณา จ มนุญฺญเนตฺตา
|
| | | ทิสา สมนฺตา มภิธาวยนฺติ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ฝูงเนื้อนานาชนิด เกลื่อนกราด ยกหูชูชัน เบิ่งตา
|
| | น่าชื่นใจ พากันวิ่งไปรอบทิศ ข้าแต่พระมหาวีระ เป็น
|
| | สมัยสมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๑๑. | มนุญฺญภูตา จ มหี สมนฺตา
|
| | | วิราชมานา หริตา ว สทฺทลา
|
| | | สุปุปฺผิรุกฺขา โมฬินิวลงฺกตา
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | แผ่นปฐพีมีหญ้าแพรกขึ้นเขียวขจีส่องประกาย
|
| | โดยรอบน่าชื่นใจ ต้นไม้ดอกบานงาม ก็ประดับดุจ
|
| | โมลี ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระ-
|
| | อังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๑๒. | สุสชฺชิตา มุตฺตมยาว วาลุกา
|
| | | สุสณฺฐิตา จารุสุผสฺสทาตา
|
| | | วิโรจนยนฺเตว ทิสา สมนฺตา
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ทรายทั้งหลาย ดูดังมุกดาอันธรรมดาจัดแต่งไว้
|
| | ทรวดทรงงามให้สัมผัสดีดังทอง ส่องแสงสกาว
|
| | รอบทิศ ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับ
|
| | พระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๑๓. | สมํ สุผสสํ สุจิภูมิภาคํ
|
| | | มนุญฺญปุปฺโผทยคนฺธวาสิตํ
|
| | | วิราชมานํ สุจิมญฺจ โสภํ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | พื้นแผ่นดินสะอาด ราบเรียบ สัมผัสดี กลิ่นเกิด
|
| | จากดอกไม้หอม ตลบอบอวลน่าชื่นใจ ส่องประกาย
|
| | สะอาดงาม ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควร
|
| | สำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๑๔. | สุสชฺชิตํ นนฺทนกานนํว
|
| | | วิจิตฺตนานา ทุมสณฺฑมณฺฑิตํ
|
| | | สุคนฺธภูตํ ปวนํ สุรมฺมํ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ป่าใหญ่อันธรรมดาตกแต่งดีแล้ว ประดับด้วย
|
| | ต้นไม้นานาชนิดเรียงรายงามตระการ มีกลิ่นหอม น่า
|
| | รื่นรมย์อย่างดี ดั่งสวนนันทวัน ข้าแต่พระมหาวีระ
|
| | เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๑๕. | สรา วิจิตฺตา วิวิธา มโนรมา
|
| | | สุสชฺชิตา ปงฺกชปุณฺฑรีกา
|
| | | ปสนฺนสีโตทกจารุปุณฺณา
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | สระทั้งหลาย หลากชนิดวิจิตรน่ารื่นรมย์ใจ อัน
|
| | ธรรมดาตกแต่งไว้ มีบัวบุณฑริก เต็มเปี่ยมด้วยน้ำเย็น
|
| | ใสดั่งทอง ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับ
|
| | พระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๑๖. | สุผุลฺลนานาวิธปงฺกเชหิ
|
| | | วิราชมานา สุจิคนฺธคนฺธา
|
| | | ปโมทยนฺเตว นรามรานํ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ
|
| | สระทั้งหลาย อร่ามเหลืองด้วยบัวนานาชนิดดอก
|
| | บานงาม กลิ่นกรุ่นสะอาด ทำให้เหล่ามนุษย์ชาติแล
|
| | เทพดาบันเทิงใจ ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควร
|
| | สำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๑๗. | สุผุลฺลปงฺเกรุหสนฺนิสินฺนา
|
| | | ทิชา สมนฺตา มภินาทยนฺตา
|
| | | โมทนฺติ ภริยาหิ สมงฺคิโน เต
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ฝูงนกจับกอบัวที่ดอกบานร้องเจี๊ยบจ๊าบไปรอบ ๆ
|
| | นกเหล่านั้นบันเทิงพร้อมกับตัวเมีย ข้าแต่พระมหาวีระ
|
| | เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๑๘. | สุผุลฺลปุปฺเผหิ รชํ คเหตฺวา
|
| | | อลี วิธาวนฺติ วิกูชมานา
|
| | | มธุมฺหิ คนฺโธ วิทิสํ ปวายติ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ฝูงผึ้งเก็บละอองจากดอกไม้บานส่งเสียงร้องบิน
|
| | เวียนว่อน กลิ่นน้ำหวาน ก็กำจายไปทั่วทิศ ข้าแต่
|
| | พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว
|
| | พระเจ้าข้า.
|
| | ๑๙. | อภินฺนนาทา มทวารณา จ
|
| | | คิรีหิ ธาวนฺติ จ วาริธารา
|
| | | สวนฺติ นชฺโช สุวิราชิตาว
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | โขลงช้างเมามัน ส่งเสียงแปร๋แปร๋นแล่นออก
|
| | จากซอกเขา และกระแสน้ำก็พราวพรายไหลจากลำ
|
| | แม่น้ำ ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับ
|
| | พระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๒๐. | คิรี สมนฺตาว ปทิสฺสมานา
|
| | | มยูรคีวา อิว นีลวณฺณา
|
| | | ทิสา รชินฺทาว วิโรจยนฺติ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ขุนเขาทั้งหลาย ปรากฏเห็นอยู่รอบๆ มีสีเขียว
|
| | ขาบ เหมือนคอนกยูง รุ่งทะมึน เหมือนเมฆ ข้าแต่
|
| | พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว
|
| | พระเจ้าข้า. |
| | ๒๑. | มยูรสงฺฆา คิริมุทฺธนสฺมึ
|
| | | นจฺจนฺติ นารีหิ สมงฺคิภูตา
|
| | | กูชนฺติ นานามธุรสฺสเรหิ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ฝูงยูงผู้พร้อมด้วยตัวเมีย พากันฟ้อนรำเหนือยอด
|
| | คิรี กู่ก้องด้วยเสียงอันไพเราะต่างๆ ข้าแต่พระมหาวีระ
|
| | เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๒๒. | สุวาทิกา เนกทิชา มนุญฺญา
|
| | | วิจิตฺตปตฺเตหิ วิราชมานา
|
| | | คิริมฺหิ ฐตฺวา อภินาทยนฺติ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ฝูงนกเป็นอันมาก มีเสียงเพราะ น่าชื่นใจ
|
| | เลื่อมพรายด้วยขนปีกอันงดงาม ยืนร้องก้องกังวาน
|
| | เหนือคิรี ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับ
|
| | พระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๒๓. | สุผุลฺลปุปฺผา กรมาภิกิณฺณา
|
| | | สุคนฺธนานาทลลงฺกตา จ
|
| | | คิรี วิโรจนฺติ ทิสา สมนฺตา
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ภูเขาทั้งหลาย มีดอกไม้บานงาม เกลื่อนกลาด
|
| | ด้วยต้นเล็บเหยี่ยว ประดับด้วยกลีบดอกไม้นานาชนิด
|
| | มีกลิ่นหอม งามระยับไปรอบทิศ ข้าแต่พระมหาวีระ
|
| | เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๒๔. | ชลาสยา เนกสุคนฺธคนฺธา
|
| | | สุรินฺทอุยฺยานชลาสยาว
|
| | | สวนฺติ นชฺโช สุวิราชมานา
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ชลาศัยลำน้ำมีกลิ่นหอมกรุ่นเป็นอันมาก พร่าง
|
| | พรายไหลมาแต่แม่น้ำ เหมือนชลาลัยในอุทยานของ
|
| | ท้าวสักกะจอมเทพ ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควร
|
| | สำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๒๕. | วิจิตฺตติตฺเถหิ อลงฺกตา จ
|
| | | มนุญฺญนานามิคปกฺขิปาสา
|
| | | นชฺโช วิโรจนฺติ สุสนฺทมานา
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | แม่น้ำทั้งหลาย ประดับด้วยท่าน้ำอันงาม เป็น
|
| | ที่ฝูงเนื้อและนกนานาชนิดลงดื่มกินน่าชื่นใจ ไหลอยู่
|
| | พร่างพราย ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควร
|
| | สำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๒๖. | อุโภสุ ปสฺเสสุ ชลาสเยสุ
|
| | | สุปุปฺผิตา จารุสุคนฺธรุกฺขา
|
| | | วิภูสิตคฺคา สุรสุนฺทรี จ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | กลุ่มต้นไม้งาม กลิ่นหอม ออกดอกบาน ณ
|
| | ชลาลัยทั้งสองฝั่ง ยอดมีดอกประดับ สวยงามสง่า
|
| | ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรส
|
| | แล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๒๗. | สุคนฺธนานาทุมชาลกิณฺณํ
|
| | | วนํ วิจิตฺตํ สุรนนฺทนํว
|
| | | มโนภิรามํ สตตํ คตีนํ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ป่าเกลื่อนกลาดด้วยแนวไม้นานาชนิด มีกลิ่น
|
| | หอม งดงามดังสวนนันทนวันของเทวดา เป็นที่รื่น-
|
| | รมย์ใจยิ่งของผู้ที่ไปเนืองๆ ข้าแต่พระมหาวีระ เป็น
|
| | สมัยสมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๒๘. | สมฺปนฺนนานาสุจิอนฺนปานา
|
| | | สพฺยญฺชนา สาธุรเสน ยุตฺตา
|
| | | ปเถสุ คาเม สุลภา มนุญฺญา
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ข้าวน้ำอันสะอาดนานาชนิด สมบูรณ์พร้อมทั้ง
|
| | กับแกล้ม ประกอบด้วยรสอร่อย หาได้ง่ายในหมู่บ้าน
|
| | ใกล้ทาง น่าชื่นใจ ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัย
|
| | สมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๒๙. | วิราชิตา อาสิ มหี สมนฺตา
|
| | | วิจิตฺตวณฺณา กุสุมาสนสฺส
|
| | | รตฺตินฺทโคเปหิ อลงฺกตาว
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | แผ่นดินแห่งที่ตั้งดอกไม้ ที่มีสีสรรงดงาม ก็
|
| | เรืองอร่ามไปโดยรอบ ยามราตรีก็ประดับด้วยหิ่งห้อย
|
| | ทั้งหลาย ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับ
|
| | พระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๓๐. | วิสุทฺธสทฺธาทิคุเณหิ ยุตฺตา
|
| | | สมฺพุทฺธราชํ อภิปตฺถยนฺตา
|
| | | พหูหิ ตตฺเถว ชนา สมนฺตา
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ชนทั้งหลาย ผู้ประกอบด้วยคุณมีศรัทธาเป็นต้น
|
| | อันบริสุทธิ์ ปรารถนายิ่งนักซึ่งราชะคือภาวะเป็นพระ-
|
| | สัมพุทธเจ้า มีอยู่เป็นอันมากรอบๆ ณ แผ่นดินนั้น
|
| | นั่นแล ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับ
|
| | พระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า. |
| | ๓๑. | วิจิตฺรอารามสุโปกฺขรญฺโญ
|
| | | วิจิตฺรนานาปทุเมหิ ฉนฺนา
|
| | | ภิเสหิ ขีรํว รสํ ปวายติ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | สระโบกขรณีอันงามน่ารื่นรมย์ ปกคลุมด้วย
|
| | ปทุมนานาชนิดอันงาม ย่อมหลั่งรสดุจน้ำนม โดย
|
| | เหง้าทั้งหลาย ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควร
|
| | สำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๓๒. | วิจิตฺรนีลจฺฉทเนนลงฺกตา
|
| | | มนุญฺญรุกฺขา อุภโตวกาเส
|
| | | สมุคฺคตา สตฺตสมูหภูตา
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ต้นไม้น่าชื่นใจทั้งหลาย ประดับด้วยใบเขียวงาม
|
| | ขึ้นสล้าง ณ โอกาสสองข้างทาง เป็นที่ชุมนุมของสัตว์
|
| | ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคี-
|
| | รสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๓๓. | วิจิตฺรนีลพฺภมิวายตํ วนํ
|
| | | สุรินฺทโลเก อิว นนฺทนํ วนํ
|
| | | สพฺโพตุกํ สาธุสุคนฺธปุปฺผํ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | วนะที่ครึ้มด้วยเมฆคือต้นไม้เขียวตระการ มีดอก
|
| | บานงามและหอมทุกฤดู ดั่งนันทนวัน ในภพของ
|
| | องค์อัมรินทร์ ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำ-
|
| | หรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๓๔. | สุภญฺชสํ โยชนโยชเนฺสุ
|
| | | สุภิกฺขคามา สุลภา มนุญฺญา
|
| | | ชนาภิกิณฺณา สุลภนฺนปานา
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | หนทางดี ทุก ๆ โยชน์ หมู่บ้านมีอาหารดี หา
|
| | ได้ง่าย น่าชื่นใจ มีผู้คนหนาแน่น มีข้าวน้ำหาได้
|
| | สะดวก ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับ
|
| | พระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๓๕. | ปหูตฉายูทกรมฺมภูตา
|
| | | นิวาสินํ สพฺพสุขปฺปทาตา
|
| | | วิสาลสาลา จ สภา จ พหู
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ศาลากว้างและสภาที่ประชุม มีร่มเงาและน้ำ
|
| | มากพอน่ารื่นรมย์ มอบความสุขทุกอย่างแก่ผู้อยู่อาศัย
|
| | ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรส
|
| | แล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๓๖. | วิจิตฺรนานาทุมสณฺฑมณฺฑิตา
|
| | | มนุญฺญอุยฺยานสุโปกฺขรญฺโญ
|
| | | สุมาปิตา สาธุสุคนฺธคนฺธา
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | สระโบกขรณีดีในอุทยานที่น่าชื่นใจ ประดับด้วย
|
| | แนวต้นไม้นานาชนิดอันงาม อันธรรมดาสร้างสรรไว้
|
| | มีกลิ่นหอมกรุ่นสำเร็จประโยชน์ ข้าแต่พระมหาวีระ
|
| | เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๓๗. | วาโต มุทูสีตลสาธุรูโป
|
| | | นภา จ อพฺภา วิคตา สมนฺตา
|
| | | ทิสา จ สพฺพาว วิโรจยนฺติ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ลมอ่อนเย็นให้สำเร็จประโยชน์ และท้องฟ้าก็
|
| | ปราศจากเมฆหมอกโดยรอบ ทิศทั้งหลายก็สว่างไสวไป
|
| | หมด ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับ
|
| | พระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๓๘. | ปเถ รโชนุคฺคมนตฺถเมว
|
| | | รตฺตึ ปวสฺสนฺติ จ มนฺทวฏฺฐี
|
| | | นเภ จ สูโร มุทุโกว ตาโป
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ฝนตกน้อยๆ ในราตรีเพื่อไม่ให้ฝุ่นละอองฟุ้งขึ้น
|
| | ที่หนทาง ดวงอาทิตย์ในท้องฟ้าก็มีแสงแดดอ่อน ๆ
|
| | ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคี
|
| | รสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๓๙. | มทปฺปพาหา มทหตฺถิสงฺฆา
|
| | | กเรณุสงฺเฆหิ สุกีฬยนฺติ
|
| | | ทิสา วิธาวนฺติ จ คชฺชยนฺตา
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ฝูงช้างพลายซุกซน มีงวงซุกซน หยอกเล่นกับ
|
| | ฝูงช้างพังทั้งหลาย ร้องคำรนวิ่งแล่นไปรอบทิศ ข้า
|
| | แต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรส
|
| | แล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๔๐. | วนํ สุนีลํ อภิทสฺสนียํ
|
| | | นีลพฺภกูฏํ อิว รมฺมภูตํ
|
| | | วิโลกิตานํ อติวิมฺหนียํ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | วนะเขียวสด น่าพิศยิ่งนัก น่ารื่นรมย์ เป็น
|
| | ของน่าประหลาดสำหรับคนที่มองดู เหมือนยอดเมฆ
|
| | สีคราม ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับ
|
| | พระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า. |
| | ๔๑. | วิสุทฺธมพฺภํ คคนํ สุรมฺมํ
|
| | | มณิมเยหิ สมลงฺกตาว
|
| | | ทิสา จ สพฺพา อติโรจยนฺติ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ท้องฟ้าปราศจากเมฆหมอก น่ารื่นรมย์ดี ทิศ
|
| | ทุกทิศจะเป็นเหมือนประดับด้วยสิ่งที่ทำด้วยแก้วมณี
|
| | รุ่งโรจน์อยู่ ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควร
|
| | สำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๔๒. | คนฺธพฺพวิชฺชาธรกินฺนรา จ
|
| | | สุคีติยนฺตา มธุรสฺสเรน
|
| | | จรนฺติ ตสฺมึ ปวเน สุรมฺเม
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | เหล่าคนธรรพ์ พิทยาธร และกินนรขับร้องเพลง
|
| | ด้วยเสียงอันไพเราะ พากันเที่ยวไปในป่าใหญ่ที่น่า
|
| | รื่นรมย์นั้น ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควร
|
| | สำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๔๓. | กิเลสสงฺฆสฺส ภิตาสเกหิ
|
| | | ตปสฺสิสงฺเฆหิ นิเสวิตํ วนํ
|
| | | วิหารอารามสมิทฺธิภูตํ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | วนะอันหมู่ผู้มีตบะ ผู้กลัวแต่หมู่กิเลสของตนเอง
|
| | ซ่องเสพแล้ว เป็นวิหาร เป็นอารามที่สำเร็จประโยชน์
|
| | ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรส
|
| | แล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๔๔. | สมิทฺธินานาผลิโน วนนฺตา
|
| | | อนากุลา นิจฺจมโนภิรมฺมา
|
| | | สมาธิปีตึ อภิวฑฺฒยนฺติ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | วนะให้สำเร็จผลต่างๆ ไม่อากูล เป็นที่น่ารื่นรมย์
|
| | ยิ่งแห่งใจเป็นนิตย์ เพิ่มพูนสมาธิจิตและปีติ ข้าแต่
|
| | พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว
|
| | พระเจ้าข้า.
|
| | ๔๕. | นิเสวิตํ เนกทิเชหิ นิจฺจํ
|
| | | คาเมน คามํ สตตํ วสนฺตา
|
| | | ปุเร ปุเร คามวรา จ สนฺติ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | วนะอันฝูงนกเป็นอเนก ซ่องเสพอยู่เป็นนิตย์
|
| | หมู่คนจากบ้านตำบลหนึ่ง สู่บ้านตำบลหนึ่ง ก็อยู่กัน
|
| | เป็นประจำ หมู่บ้านทั้งหลาย ก็กลายเป็นแต่ละเมืองๆ
|
| | ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรส
|
| | แล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๔๖. | วตฺถนฺนปานํ สยนาสนญฺจ
|
| | | คนฺธญฺจ มาลญฺจ วิเลปนญฺจ
|
| | | ตหึ สมิทฺธา ชนตา พหู จ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ชุมชนเป็นอันมาก อาศัยผ้า ข้าวน้ำ ที่นั่งที่นอน
|
| | ของหอม ดอกไม้และเครื่องลูบไล้ ก็สำเร็จประโยชน์
|
| | อยู่กันในเมืองนั้น ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควร
|
| | สำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๔๗. | ปุญฺญิทฺธิยา สพฺพยสคฺคปตฺตา
|
| | | ชนา จ ตสฺมึ สุขิตา สมิทฺธา
|
| | | ปหูตโภคา วิวิธา วสนฺติ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ชนทั้งหลายถึงความเลิศแห่งยศทุกอย่าง ด้วย
|
| | บุญฤทธิ์ มั่งคั่งมีโภคะต่าง ๆ อย่างเป็นอันมาก อยู่
|
| | กันเป็นสุขในเมืองนั้น ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัย
|
| | สมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๔๘. | นเภ จ อพฺภา สุวิสุทฺธวณฺณา
|
| | | นิสา จ จนฺโท สุวิราชิโตว
|
| | | รตฺติญฺจ วาโต มุทุสีตโล จ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | เมฆหมอกในท้องฟ้า ก็มีสีหมดจด ดวงจันทร์
|
| | ก็ส่องแสงสว่างไปตลอดทิศ และยามราตรี ลมก็โชย
|
| | อ่อนๆ เย็นๆ ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควร
|
| | สำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๔๙. | จนฺทุคฺคเม สพฺพชนา ปหฏฺฐา
|
| | | สกงฺคเณ จิตฺรกถา วทนฺตา
|
| | | ปิเยหิ สทฺธึ อภิโมทยนฺติ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | พอดวงจันทร์โผล่ขึ้นมา ชนทั้งปวง ก็ร่าเริง
|
| | สนทนากันแต่เรื่องที่ดีงาม ณ ลานบ้านของตน บันเทิง
|
| | ยิ่งนักกับคนรักทั้งหลาย ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัย
|
| | สมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๕๐. | จนฺทสฺส รํสีหิ นภํ วิโรจิ
|
| | | มหี จ สํสุทฺธมนุญฺญวณฺณา
|
| | | ทิสา จ สพฺพา ปริสุทฺธรูปา
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | รัศมีแห่งดวงจันทร์ สว่างตลอดท้องฟ้า พื้น
|
| | แผ่นพสุธา ก็มีสีสรรหมดจดน่าชื่นใจ และทิศทั้งหลาย
|
| | ก็บริสุทธิ์ไปหมด ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควร
|
| | สำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า. |
| | ๕๑. | ทูเร จ ทิสฺวา วรจนฺทรํสี
|
| | | ปุปฺผึสุ ปุปฺผานิ มหีตลสฺมึ
|
| | | สมนฺตโต คนฺธคุณตฺถิกานํ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | เพราะต้องรัศมีแห่งดวงจันทร์อันประเสริฐแต่ไกล
|
| | ดอกไม้ทั้งหลาย บนผืนแผ่นดินโดยรอบ จึงแย้มบาน
|
| | สำหรับคนทั้งหลายที่ต้องการคุณคือความหอม ข้าแต่
|
| | พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว
|
| | พระเจ้าข้า.
|
| | ๕๒. | จนทสฺส รํสีหิ วิลิมฺปิตาว
|
| | | มหี สมนฺตา กุสุเมนลงฺกตา
|
| | | วิโรจิ สพฺพงฺคสุมาลินีว
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | พื้นแผ่นดินถูกฉาบไว้ ด้วยรัศมีแห่งดวงจันทร์
|
| | ประดับดอกไม้โดยรอบก็สง่างาม ดั่งสตรีประดับมาลัย
|
| | งามทั่วสรรพางค์ ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควร
|
| | สำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๕๓. | กุจนฺติ หตฺถีปิ มเทน มตฺตา
|
| | | วิจิตฺตปิญฺฉา จ ทิชา สมนฺตา
|
| | | กโรนฺติ นาทํ ปวเน สุรมฺเม
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | แม้ช้างทั้งหลาย เมามัน ก็ส่งเสียงโกญจนาท
|
| | และเหล่านกที่มีขนหางงาม ก็ร้องลั่นรอบป่าใหญ่ ที่
|
| | น่ารื่นรมย์ดี ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำ-
|
| | หรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๕๔. | ปถญฺจ สพฺพํ ปฏิปชฺชนกฺขมํ
|
| | | อิทฺธํ จ รฏฺฐํ สธนํ สโภคํ
|
| | | สพฺพตฺถุตํ สพฺพสุขปฺปทานํ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | อนึ่ง หนทางทุกสายก็ควรแก่การเดิน ทั้งรัฐอาณา-
|
| | จักรก็มั่งคั่ง มีทรัพย์ มีโภคะ มีทุกสิ่ง ให้ความสุขทุก
|
| | อย่าง ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระ-
|
| | อังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๕๕. | วนญฺจ สพฺพํ สุวิจิตฺตรูปํ
|
| | | สุมาปิตํ นนฺทนกานนํว
|
| | | ยตีน ปีตึ สตตํ ชเนติ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | วนะทุกวนะ ล้วนแต่งดงาม อันธรรมดาสร้าง
|
| | สรรไว้ ประดุจสวนนันทนวัน ให้เกิดปีติแก่นักพรต
|
| | ทั้งหลายเนือง ๆ ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควร
|
| | สำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๕๖. | อลงฺกตํ เทวปุรํว รมฺมํ
|
| | | กปิลวตถุ ํ อิติ นามเธยฺยํ
|
| | | กุลนครํ อิธ สสฺสิริกํ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | พระนครของพระสกุล มีนามว่า กรุงกบิลพัศดุ์
|
| | ประดับประดาน่ารื่นรมย์ ดุจเทพนคร เป็นพระนคร
|
| | มีสิริสง่าในโลกนี้ ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควร
|
| | สำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๕๗. | มนุญฺญฏฺฏาลวิจิตฺตรูปํ
|
| | | สุผุลฺลปงฺเกรุหสณฺฑมณฺฑิตํ
|
| | | วิจิตฺตปริขาหิ ปุรํ สุรมฺมํ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | พระนครงดงามด้วยหอรบน่าชื่นใจ ประดับด้วย
|
| | บัวบานสะพรั่ง น่ารื่นรมย์อย่างดี ด้วยค่ายคูอันวิจิตร
|
| | ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคี
|
| | รสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๕๘. | วิจิตฺตปาการญฺจ โตรณญฺจ
|
| | | สุภงฺคณํ เทวนิวาสภูตํ
|
| | | มนุญฺญวิถิ สุรโลกสนฺนิภํ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ปราการอันวิจิตร เสาระเนียด และพระลานอัน
|
| | งาม เป็นที่ประทับขององค์สมมติเทพ [พระมหา-
|
| | กษัตริย์] ถนนที่น่าชื่นใจ ดุจดั่งเทวโลก ข้าแต่
|
| | พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว
|
| | พระเจ้าข้า.
|
| | ๕๙. | อลงฺกตา สากิยราชปุตตา
|
| | | วิราชมานา วรภูสเนหิ
|
| | | สุรินฺทโลเก อิว เทวปุตฺตา
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | เหล่าศากยราชบุตรแต่งพระองค์ งามรุ่งเรือง
|
| | ด้วยเครื่องประดับอันประเสริฐ ประดุจเหล่าเทพบุตร
|
| | ในภพอัมรินทร์ ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควร
|
| | สำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๖๐. | สุทฺโธทโน มุนิวรํ อภิทสฺสนาย
|
| | | อมจฺจปุตฺเต ทสธา อเปสยิ
|
| | | พเลน สทฺธึ มหตา มุนินฺท
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ข้าแต่พระจอมมุนี พระเจ้าสุทโธทนะมหาราช มี
|
| | พระราชประสงค์จะทรงพบพระจอมมุนี จึงทรงส่งบุตร
|
| | อมาตย์ พร้อมด้วยกองกำลังขนาดใหญ่ ถึง ๑๐ ครั้ง
|
| | ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคี
|
| | รสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๖๑. | เนวาคตํ ปสฺสติ เนว วาจํ
|
| | | โสกาภิภูตํ นรวีรเสฏฺฐํ
|
| | | โตเสตุมิจฺฉามิ นราธิปตฺตํ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | พระเจ้าสุทโธทนมหาราช ไม่ทรงเห็นพระองค์
|
| | เสด็จมา ไม่ทรงได้ยินพระวาจา ข้าพระองค์ประสงค์
|
| | จะปลอบพระองค์ผู้แกล้วกล้าผู้ประเสริฐสุดในนรชน
|
| | ผู้เป็นเจ้าแห่งนรชน ซึ่งถูกความเศร้าโศกครอบงำแล้ว
|
| | ข้าแต่พระมหาวีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรส
|
| | แล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๖๒. | ตํทสฺสเนนพฺภุตปีติราสิ
|
| | | อุทิกฺขมานํ ทฺวิปทานมินฺทํ
|
| | | โตเสหิ ตํ มุนินฺท คุณเสฏฺฐํ
|
| | | สมโย มหาวีร องฺคีรสานํ.
|
| | ข้าแต่พระจอมมุนี ผู้มีกองปีติน่าอัศจรรย์ เพราะ
|
| | การเห็นพระองค์ ขอพระองค์โปรดทรงปลอบ พระผู้
|
| | เป็นเจ้าแห่งหมู่มนุษย์ ผู้มีพระคุณอันประเสริฐ ซึ่งตั้ง
|
| | พระเนตรรอคอยพระองค์นั้นด้วยเถิด ข้าแต่พระมหา
|
| | วีระ เป็นสมัยสมควรสำหรับพระอังคีรสแล้ว พระเจ้าข้า.
|
| | ๖๓. | อาสาย กสฺสเต เขตฺตํ พีชํ อาสาย วปฺปติ
|
| | | อาสาย วาณิชา ยนฺติ สมุทฺทํ ธนหารกา
|
| | | ยาย อาสาย ติฏฺฐามิ สาเม อาสา สมิชฺฌตุ.
|
| | ชาวนาไถนาก็ด้วยความหวัง หว่านพืชก็ด้วย
|
| | ความหวัง พ่อค้านำทรัพย์ไปทางทะเลก็ด้วยความหวัง
|
| | ข้าพระองค์ยืนหยัดอยู่ด้วยความหวังใด ขอความหวัง
|
| | นั้นจงสำเร็จแก่ข้าพระองค์ด้วยเถิด.
|
| | ๖๔. | นาติสีตํ นาติอุณฺหํ นาติทุพฺภิกฺขฉาตกํ
|
| | | สทฺทลา หริตา ภูมิ เอส กาโล มหามุนี
|
| | ข้าแต่พระมหามุนี ไม่หนาวนัก ไม่ร้อนนัก
|
| | อาหารหาไม่ยากและไม่อดอยาก พื้นแผ่นดินเขียวขจี
|
| | ด้วยหญ้าแพรก นี้เป็นกาลอันสมควรแล้ว พระเจ้าข้า. |
